Tα ΜΜΕ συκοφαντούν τους εκπαιδευτικούς

Η κρυφή γοητεία του νεοναζιστικού λόγου

και η υλοποίηση της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής

Με ένα δημοσίευμα που το ύφος του θα ζήλευε ο Κασιδιάρης και το στήσιμο του ο Γκέμπελς, η εφημερίδα Έθνος επιδιώκει να προωθήσει τις απολύσεις και την αξιολόγηση στη δημόσια εκπαίδευση, να υποκινήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να διοχετεύσει τον ηθικό πανικό στους κόλπους τής εκπαιδευτικής κοινότητας, συκοφαντώντας έναν από τους πιο ευαίσθητους κλάδους του δημοσίου, αυτόν των εκπαιδευτικών. Ο πυρήνας της λογικής του δημοσιεύματος κωδικοποιείται ως εξής: «αυτή τη στιγμή το 10% των εκπαιδευτικών είναι ψυχικά πάσχοντες, πράγμα το οποίο μπορεί να τους οδηγήσει στο να κάνουν κακό στα παιδιά μας. Πρέπει λοιπόν, να υπάρξει μια σκληρή αξιολόγηση που θα εντοπίσει και θα διώξει τους ψυχοπαθείς». Η συντάκτρια επικαλείται αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου αξιοπιστίας στοιχεία και παραβιάζοντας κάθε αρχή δημοσιογραφικής δεοντολογίας, συντάσσεται με τις απόψεις νεοφασιστικών φορέων για την αντιμετώπιση των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το δημοσίευμα;

Πρώτα απ’ όλα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ψυχική ασθένεια είναι πλήρως στερεοτυπικός και αναπολεί την εξόντωση των ψυχικά ασθενών που συντελούνταν στη χιτλερική Γερμανία: ο ψυχικά ασθενής δεν είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται υποστήριξη και μπορεί να εντάσσεται στην κοινωνία και την παραγωγή, αλλά ένα εν δυνάμει επικίνδυνο άτομο, πιθανός παιδόφιλος ή ακόμα και φονιάς… Αναφέρει ενδεικτικά το άρθρο: «Ο ένας στους δέκα εκπαιδευτικούς πάσχει από κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή. Από απλή κατάθλιψη μέχρι και σοβαρά ψυχολογικά νοσήματα, που ενδεχομένως να τον οδηγήσουν με κατάλληλες συνθήκες, είτε σε βία μέσα στην τάξη, είτε στην τοξικομανία, είτε στον χώρο της παιδοφιλίας, της πορνογραφίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης των ανυποψίαστων μαθητών». Υπάρχει μήπως εδώ κάποια ομοιότητα με το ναζιστικό λόγο για την ψυχική ασθένεια;

Από εκεί και πέρα σύμφωνα με τη λογική του δημοσιεύματος ο ασθενής είναι είτε τεμπέλης, είτε κάποιος «πονηρός» που αναζητεί τη θαλπωρή του δημοσίου: «Μέχρι στιγμής, αυτή η «κάστα ανθρώπων», που σημειωτέον, αν και γνωρίζει το πρόβλημά της αποδέχεται τον διορισμό, αντιμετωπίζεται από την πολιτεία σαν να μην υπάρχει». Ή λίγο πιο κάτω: «Όσοι από αυτούς (τους ψυχικά άρρωστους) «τσεκάρονται» εγκαίρως, τοποθετούνται κατευθείαν σε διοικητικές θέσεις στην εκπαίδευση και όχι σε σχολεία. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που ξεφεύγουν και διδάσκουν κανονικά». Είναι ολοφάνερη η αντιστροφή της πραγματικότητας και η διαγραφή μερικών κρίσιμων ερωτημάτων. Ο ψυχικά ασθενής μόνο που δεν παρουσιάζεται ως ένα πανούργο άτομο που βρίσκει έναν τρόπο να λουφάρει… Παραβλέπονται οι δικές του ανάγκες για εργασία, κοινωνική αποδοχή κλπ. Για το δημοσίευμα ο ψυχικά ασθενής δεν έχει πρόβλημα, αλλά είναι ο ίδιος πρόβλημα. 

Στο ίδιο πλαίσιο τονίζεται:  «Η οικονομική κρίση επιτείνει αυτήν την πίεση των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να πληθαίνουν τα περιστατικά που ο δάσκαλος βγάζει στην επιφάνεια... τις κρυφές του πλευρές!». Για τον συντάκτη του κειμένου είναι δεδομένο ότι στην εποχή της κρίσης και του ΔΝΤ δεν πρέπει να υπάρχει ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και πρέπει να απεμπολούνται όλες οι αρχές του κοινωνικού κράτους και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Καταλήγει στον κοινωνικό δαρβινισμό: όποιος ανταπεξέρχεται με μεγαλύτερη δυσκολία, πρέπει να ωθηθεί εκτός κοινωνίας. Φυσικά, ξεχνάει να θέσει ένα βασικό ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το τι θα συμβεί σε έναν άνθρωπο που είναι ψυχικά ευάλωτος αν χάσει τη δουλειά του σε μια χώρα με 30% ανεργία. Ουσιαστικά το κείμενο υιοθετεί μια λογική καιάδα, καθώς ο άνθρωπος που δεν έχει αυξημένους ρυθμούς παραγωγικότητας ή έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες πρέπει να καταδικαστεί στην εξαθλίωση. Όμως το κείμενο δεν σταματάει εδώ. Η έννοια της ψυχικής ασθένειας διευρύνεται τόσο πολύ ώστε να αγκαλιάζει ένα φάσμα συμπεριφορών, πλήρως απενοχοποιημένων σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες: «Δεκάδες καταγγελίες για καθηγητές αδιάφορους, περίεργους ή που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας δέχεται και ο Συνήγορος του Πολίτη». Αυτός που χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας σχεδόν ταυτίζεται με τον «περίεργο» και τον «αδιάφορο».  

 

Φυσικά, από ένα τέτοιο άρθρο δεν μπορεί να λείπει το γκαιμπελίστικο στήσιμο, η παραβίαση βασικών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και η υιοθέτηση βασικών αρχών της προπαγάνδας, που βασίζονται είτε στην αποσιώπηση είτε στη διαστρέβλωση στοιχείων. Τελείως αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά η συντάκτης εντάσσει στο άρθρο ποσοστά που αναφέρονται είτε στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης, είτε στις χαμηλές προσδοκίες και το στρες που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος ο οποίος συντρίβεται μισθολογικά και εργασιακά. Παραβλέπει το γεγονός ότι το εργασιακό στρες συναντάται πολύ συχνά στο σύνολο των επαγγελματικών χώρων, ως απόρροια των πολιτικών λιτότητας ή ελαστικοποίησης της εργασίας. Ειδικότερα,  το άγχος είναι το δεύτερο σε συχνότητα αναφερόμενο πρόβλημα υγείας και επηρεάζει το 28% των εργαζομένων στην Ευρώπη. Προφανώς, σύμφωνα με τη λογική της «δημοσιογράφου» οι 34 αυτόχειρες της France telecom ορθώς αυτοκτόνησαν και ήταν δικό τους πρόβλημα. Παραβλέπει μάλλον η ίδια ότι ο κλάδος που διεθνώς επιδεικνύει τα υψηλότερα ποσοστά ψυχικών διαταραχών είναι αυτός των δημοσιογράφων και ότι το ταμείο τους, ο ΕΔΟΕΑΠ, έχει από τα υψηλότερα ποσοστά συνταγογράφησης ψυχοφαρμάκων. Εντούτοις κανείς δε διανοήθηκε να υποστηρίξει ότι πρέπει να απολυθούν οι δημοσιογράφοι με ψυχικά προβλήματα, ούτε βέβαια κανένας άλλος εργαζόμενος με ψυχικά προβλήματα. Είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας, από τότε που σταμάτησαν οι λοβοτομές και οι συναφείς βάρβαρες πρακτικές, οι ψυχικά ασθενείς να εντάσσονται στην κοινωνία χωρίς διακρίσεις, αλλά φαίνεται ότι η ίδια αναπολεί την «ντροπή» της Λέρου.  

Ο γκαιμπελισμός δε σταματάει εδώ. Αναφέρει το άρθρο: «Εκπρόσωποι συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, στη διάρκεια του σχολικού έτους 2010-2011, προσέφυγαν στο ΣτΠ, καταγγέλλοντας ξυλοδαρμούς και ανάρμοστη, υβριστική συμπεριφορά εκ μέρους καθηγήτριας γυμνασίου και ζητώντας την απομάκρυνσή της από τη σχολική μονάδα, όπως και έγινε, ύστερα από διενέργεια ΕΔΕ». Κοινώς, αναφέρει ότι και με το υπάρχον νομικό πλαίσιο τέτοιες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται! Παρόλα αυτά, το παράδειγμα δίνεται για να υποστηρίξει την «ανεπάρκεια» του συστήματος και την ανάγκη αξιολόγησης. Λες και μπορεί να υπάρξει κάποιο σύστημα που θα μαντεύει ποιος εκπαιδευτικός μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του. Στο ίδιο πλαίσιο στο τέλος του άρθρου αναφέρονται «πέντε υποθέσεις σοκ». Στην πρώτη λέγεται ότι «Οι γονείς κατήγγειλαν περιστατικά βίας και ξυλοδαρμού, έκθεση σε κίνδυνο με αποβολές από την αίθουσα χωρίς επίβλεψη, ψυχολογική βία και εκφοβισμό στα νήπια. Τελικά η νηπιαγωγός απομακρύνθηκε». Και πάλι η συντάκτης του κειμένου χρησιμοποιεί για την επίρρωση των ισχυρισμών της ένα παράδειγμα που καταλήγει στην απομάκρυνση του εκπαιδευτικού... Τελικά η απομάκρυνση ενός εκπαιδευτικού δεν είναι και τόσο σπάνια, όσο ισχυρίζεται.

Υπάρχει όμως και συνέχεια. Η συντάκτης παρουσιάζει μια σειρά από περιστατικά για να πείσει τους αναγνώστες για τους τεράστιους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά τους. Κοινή συνισταμένη όλων, η τραγική κατάληξη. Και εδώ εμφανής είναι η προσπάθεια να προκληθεί φόβος, προκειμένου να αποδεχτεί η κοινή γνώμη την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική. Τι ξεχνάει να πει;  Ότι καμιά αξιολόγηση δε θα προβλέψει αν κάποιος σκοτώσει τη γυναίκα του, ή αν αποφασίσει να βλάψει τον εαυτό του διακόπτοντας τη φαρμακευτική του αγωγή ή κάνοντας χρήση ναρκωτικών. Αν μπορεί να το κάνει αυτό, μάλλον θα μιλάμε για μια ολοκληρωτικού τύπου διαδικασία, που θα μπορεί να στιγματίσει ανεξίτηλα ανθρώπους και να καταστρέψει ζωές και υπολήψεις. Παραγνωρίζει βέβαια εντελώς ότι αντίστοιχες καταστροφικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές καταγράφονται σε εργαζόμενους όλων των κλάδων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Φυσικά, από ένα τέτοιο άρθρο δεν θα μπορούσε να λείπει η παιδοφιλία και η σεξουαλική παρενόχληση. Η συντάκτης αναφέρεται στη δήθεν ατιμωρησία των παιδόφιλων και στο διεφθαρμένο καθεστώς που τους στηρίζει. Τι ξεχνάει; Ξεχνάει να πει ότι το εκπαιδευτικό κίνημα ποτέ δεν υπερασπίστηκε τέτοιες περιπτώσεις και ότι το υπάρχον πλαίσιο προβλέπει την αντιμετώπισή τους. Και θα τολμήσουμε να πούμε και κόντρα στο ρεύμα, ότι ξεχνάει επίσης να πει ότι και η συκοφάντηση, ή η καταστροφή της ζωής και της υπόληψης ενός ανθρώπου είναι και αυτές μέσα στη ζωή. Κοινώς, ότι είναι μια κατάκτηση του πολιτισμού μας, το ότι για να είναι ένοχος κάποιος δεν φτάνει η καταγγελία, αλλά χρειάζεται κα η απόδειξη του εγκλήματος… Μία από τις κλασικές συμβουλές που δίνεται, άλλωστε, στα αγγλοσαξονικά παιδαγωγικά εγχειρίδια είναι ότι ο καθηγητής δεν πρέπει να αγγίζει τους μαθητές του, ιδίως του άλλου φύλου, στην πλάτη για να μην βρεθεί κατηγορούμενος για σεξουαλική παρενόχληση, πράγμα που δείχνει πόσο περίπλοκα είναι μερικά θέματα. 

Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα άρθρο που προσπαθεί να διεγείρει τους φόβους των γονιών και να πατήσει πάνω στις διαδεδομένες προκαταλήψεις προκειμένου να υπερασπίσει την κυρίαρχη πολιτική. Επειδή κανείς δε θα ήθελε έναν ψυχοπαθή καθηγητή για τα παιδιά του, ειδικά αν αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε έναν παιδόφιλο ή γενικότερα να τα βλάψει, πρέπει να παρθούν μέτρα. Ως πανάκεια για όλα αυτά προτείνεται η αξιολόγηση που θα ξετρυπώσει τους πανούργους ψυχοπαθείς και θα προστατεύσει τα παιδιά μας. Στο ίδιο πλαίσιο η πολιτική της Τρόικας που ζητάει απολύσεις και στη δημόσια εκπαίδευση, όχι μόνο εξωραΐζεται, αλλά λίγο πολύ παρουσιάζεται ως πολιτική κοινωνικά επιβεβλημένη που διορθώνει τις στρεβλώσεις των περασμένων δεκαετιών. Η συντάκτης του άρθρου είναι προφανέστατο  ότι εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, σαν αυτή που εκτελεί η πλειοψηφία των ΜΜΕ την εποχή του Μνημονίου και ως εκ τούτου έχει αυξηθεί κατακόρυφα η αναξιοπιστία τους. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το δημόσιο σχολείο (που δεν κινδυνεύει από τους εκπαιδευτικούς, αλλά από τις κάθε λογής τρόικες) σε συνεργασία με τα σωματεία του τύπου, απ’ τα οποία ζητάμε να καταδικάσουν και να απομονώσουν τέτοιες πρακτικές και να αγωνιστούμε μαζί για τη δημόσια παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα, την ανεξαρτησία της ενημέρωσης και την ίδια τη δημοκρατία.

ΑΘΗΝΑ, 11/12/2012,

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ  ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ

 & ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

--

Ο "ΧΡΥΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ" ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΩΝ

Γερμανία 1919-1933 - Ελλάδα 2010-2012

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 3

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΦΥΛΗΣ 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΨΗ

                                                                                                                                                                                                                                                                      Φυλή, 19/11/2012,

Η υλοποίηση του Περιφερειακού Σχεδιασμού Διαχείρισης Απορριμμάτων και τα εργοστάσια καύσης, που προβλέπονται σε αυτόν, προχωρούν ενταγμένα πλέον στα Μνημόνια 2 και 3, κάτω από την άμεση παρακολούθηση και πίεση γερμανικών οικονομικών συμφερόντων.

Επιπρόσθετα, νέες ρυπογόνες δραστηριότητες επιδιώκεται να αναπτυχθούν στην περιοχή μας επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο το περιβάλλον και τις ζωές των κατοίκων. Μία από αυτές είναι η «Μονάδα Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας από Καύση Βιομάζας, ισχύος ≤ 1ΜWe» της εταιρείας «Γαιοδυναμική Άρτεμις Εννέα ΕΠΕ» εντός οικοπέδου ιδιοκτησίας της εταιρείας «ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ», θυγατρική του ομίλου «ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ-ΑΚΤΩΡ». Η θέση που έχει επιλεχθεί είναι στο ΒΙΟ.ΠΑ. Άνω Λιοσίων, η οποία γειτνιάζει με κατοικίες (περιοχές Ζωφριά, Τσουκλίδι, Γεννηματάς ΙΙ) σε αντίθεση με την ψευδή δήλωση που περιέχεται στη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων του έργου.

Η Περιφέρεια Αττικής πρόκειται να προχωρήσει σε αδειοδότηση του έργου. Καταγγείλαμε την Περιφέρεια και τον κ. Σγουρό για την ενέργειά τους αυτή και καταθέσαμε αίτηση ακύρωσης του έργου μαζί με τους παρακάτω φορείς:

Εξωραϊστικός–Πολιτιστικός Σύλλογος «Γεννηματά ΙΙ» Δήμου Φυλής

ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής

Σύλλογος Εκπ/τικών Πρω/θμιας Εκπ/σης Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής

Σκακιστική Πολιτιστική Κίνηση Φυλής

Τώρα είναι η ώρα να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους και να προχωρήσουμε σε μαζική κινητοποίηση και ανυπακοή. Καλούμε τις τοπικές Επιτροπές Αγώνα των περιοχών του Δήμου μας, μαζικούς φορείς και κατοίκους, συλλογικότητες από  όμορους δήμους, σε σύσκεψη, για να σχεδιάσουμε την αντίδρασή μας.

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΝΟΕΜΒΡIOY 2012, ΣΤΙΣ 18:30,

ΣΤΟ ΚΑΠΗ Α. ΛΙΟΣΙΩΝ, ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΦΥΛΗΣ 169

2012. Εδώ Πολυτεχνείο

1ο ΕΠΑ.Λ. και ΕΠΑ.Σ. ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ

 

 Εδώ Πολυτεχνείο
Συγκίνηση και μνήμη
Παιδιά, νέοι και γέροι
Ο σεβασμός περίσσιος

Λέξεις, στίχοι, τραγούδια
Συνθήματα και σκίτσα
Οργή, μελάνι, αίμα
Κόβεται η ανάσα, σβήνει

Νεκρών φωτογραφίες
Αδέρφια και μανάδες
Σημαίες ματωμένες
Στρατιώτες, όπλα, τάφοι

Τους ήρωες τιμούμε
Με ύμνους και λουλούδια
Μα σήμερα ακόμα βόμβες
Σκοτώνουν αγγελούδια

Διομήδη και Μιχάλη
Αλέξη και χιλιάδες
Τη Ranan χτες στη Γάζα
μόλις τριών χρονών

Ας μην αδιαφορούμε
Εχθροί παραμονεύουν
Για τα δικά μας τα παιδιά
Τ’ αδέρφια, τα εγγόνια

Παγκόσμιοι δολοφόνοι
Που άνανδρα σκοτώνουν
Αγνά βλαστάρια, άοπλα
Με όνειρα γεμάτα

Φονιάδες λάθος κάνετε
Οι άγγελοι δεν πεθαίνουν
Τρομάζει ο Χάρος, κρύβεται
Και γρήγορα γυρνάνε

Αθάνατοι πιο δυνατοί
Ανοίγουν τα φτερά τους
Δίνουν ελπίδα, δύναμη
Με το παράδειγμά τους

Παιδιών φονιάδες ξέρετε
Θα έρθει κι η σειρά σας
Η ώρα να πληρώσετε
Για τα εγκλήματά σας

Στην επέτειο...

                                                                έτσι παραμονές 

παραμονεύουν οι συνάξεις

να με λιώνουν αγώγιμο υλικό

στα καλούπια της Ιστορίας

αιτηθέντος του κενού

ησυχία

μεγάλη ενέσκυψεν του νου

αμηχανία

το ακροατήριο διερωτήθη

πως εβόουν πριν τα πλήθη

φόρος τιμής αποτάθηκε στη μνήμη

κι η επέτειος ολιγωρούσα

ενεδύετο ανυποψίαστη τον ρόλο της

με μακιγιάζ διατηρητέων μνημείων

εν τω μεταξύ

τόννοι χημικών

σωρεύονταν στην είσοδο του θεάτρου

κι η Αντιγόνη

κούκλα πάνινη στα σπλάχνα των σκουπιδιών

έτσι παραμονές

παραμονεύουν οι συνάξεις

να με λιώνουν αγώγιμο υλικό

στα καλούπια της Ιστορίας

φοράω τα ρούχα που με γνώρισες

σε μια κατάσταση αναγνωρίσιμου πανικού

καλά κρυμένου πίσω από αφελείς κινήσεις

δαχτύλων και βλεμμάτων

σε καλώ προστρέχοντας σε αποθήκες

ημιθανούς ιστορίας

σε στιγμές μελαγχολίας ή ύποπτης ευφορίας .

αντάμωσε με!

το άσπρο προδίδει αταραξία

στο σώμα των αγγέλων

το ποίημα γράφεται πεζό

για να αντέξει στα φορτία των ημερών

κι αυτά

με κόκκινο περιβραχιόνιο στο μπράτσο

πιονιέροι μιας λανθάνουσας επανάστασης

αντιμάχονται την παραδοξότητα των καιρών

το μαύρο δεν ταιριάζει στους χειμώνες

α.λ.

Πυρηνική απειλή - Εκπαιδευτικό βίντεο

Το παρακάτω βίντεο προβλήθηκε κατά τη διάρκεια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του 1ου ΕΠΑ.Λ Άνω Λιοσίων τον Μάιο του 2011.

Αναφέρεται στο πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας την άνοιξη του 2011 και ξεκινώντας από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι παρουσιάζει τους κινδύνους και τις τρομακτικές επιπτώσεις από την ανεξέλεγκτη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.

Το υλικό του βίντεο έχει συλλεχθεί από το διαδίκτυο και η επεξεργασία και η προσαρμογή του έγιναν από εκπαιδευτικούς του 1ου ΕΠΑ.Λ Άνω Λιοσίων.

Σχολική εορτή 28ης Οκτωβρίου

Το παρακάτω βίντεο δημιουργήθηκε από εκπαιδευτικούς του 1ου ΕΠΑΛ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ και προβλήθηκε κατά την εορτή της 28ης Οκτωβρίου στο σχολείο.

Watch 28 Οκτωβρίου 1940 - Πόλεμος

Ubuntu!!!!!!!!!!!!!

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης
φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ' ένα δέντρο και
είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα
φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και
ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ' έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα
μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν "UBUNTU" που
σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι
στενοχωρημένος!» Η λέξη "UBUNTU"στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί
υπάρχουμε»

 

 

Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.

Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία αντικείμενα. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.

 

Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά 'ZBOUTSAM', που σημαίνει 'Στην πούτσα μου'.

Η λέξη 'ZBUTSAM' στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει 'υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό'.

 

Το σχολείο του πειράματος είναι ελληνικό κι η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Όμως, ανεπίσημα, μήπως είχε χρεοκοπήσει πολλά χρόνια πριν;;;

 
 

Να διαδηλώσουμε ενάντια στη Μέρκελ, όπως της αρμόζει…!! ΑΜΕΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ! ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ!

Η επικεφαλής των "κατοχικών δυνάμεων" της τρόικας στη χώρα μας και εκπρόσωπος της βαρβαρότητας στην Ευρώπη Α. Μέρκελ, έρχεται στην Αθήνα για να δώσει τα εύσημα στο εγχώριο υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της, στους εκπροσώπους του βάρβαρου πολιτικοοικονομικού συστήματος και να επικυρώσει με την παρουσία της την καταστροφική πολιτική των μνημονίων, που οδηγούν χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και στην εξαθλίωση. 

         Συνυπεύθυνη και συνένοχη για τη βίαιη αναδιάρθρωση της ζωής των εργαζομένων και της συντριβής των κοινωνικών, εργατικών και πολιτικών δικαιωμάτων τα δύο τελευταία χρόνια, από το 2010 που υπογράφηκε το πρώτο μνημόνιο, θα υπαγορεύσει και θα εκβιάσει για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των νέων βάρβαρων μέτρων, θα ζητήσει πλούσια ανταλλάγματα και νέα μέτρα για τυχόν επιμήκυνση του δανείου και θα εξασφαλίσει τη συναίνεση των συγκυβερνώντων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ) για τις επόμενες αντικοινωνικές της πολιτικές επιλογές.   

         Σήμερα απαιτείται μια  διαρκής όξυνση της σύγκρουσης, προϋπόθεση της οποίας είναι η συμμετοχή, η συναπόφαση και κυρίως η στόχευση ότι ο κόσμος της εργασίας μπορεί να πάρει τους αγώνες στα χέρια του, πέρα κι έξω από τα στημένα ραντεβού του, ξεπουλημένου και υποταγμένου στα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας,  κρατικού συνδικαλισμού. Όλοι μαζί μπορούμε να ανιχνεύσουμε και νέους τρόπους και μέσα συλλογικής αντίστασης, ώστε να συμβάλλουμε σε μαζικό επίπεδο για τη διεύρυνση  της συλλογικής δράσης και σύγκρουσης, όπως έκαναν οι εργαζόμενοι του ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ στο Πεντάγωνο και στη ΓΑΔΑ και να μπλοκάρουμε  με κάθε μέσο και τρόπο το πολιτικοοικονομικό σύστημα που μας εξαθλιώνει. 

         Είναι χρέος όλων μας να είμαστε στους δρόμους, με την ελπίδα της έναρξης καθημερινών, πανεργατικών-πανκοινωνικών αγώνων, ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και απεργιακού ξεσηκωμού διάρκειας, δημιουργώντας εστίες αντίστασης στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, με κοινωνικά κέντρα αγώνα, αντιπληροφόρησης και δράσης, με δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, καταλήψεις κρατικών κτηρίων και υπηρεσιών, συνελεύσεις γειτονιών και με όπλα μας την αλληλεγγύη, τη μαχητικότητα και τη συμμετοχή, να διώξουμε κυβερνώντες-τρόικα και να καταργήσουμε στην πράξη τα μνημόνια και τη βίαιη επιδείνωση της ζωής μας….Για να μην επιτρέψουμε την μετάβαση από την υποβάθμιση της ζωής μας στην απόλυτη εξαθλίωσή της!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ Π.Ε." Η ΑΘΗΝΑ"

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Τη Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη διευθυντής Λυκείου κάλεσε την αστυνομία για να σπάσει την κατάληψη του σχολείου από τους μαθητές. Θέλοντας να τηρήσει νόμους και εγκύκλιους του υπουργείου, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους μαθητές και να γίνουν συλλήψεις. Η προσπάθειά του αυτή απέτυχε καθώς βρήκε μπροστά της την αντίσταση των καθηγητών που στάθηκαν πλάι στους μαθητές και ζήτησαν από την αστυνομία να αποχωρήσει. Ανάλογο κλίμα τρομοκρατίας και απειλών αναπτύσσεται και σε άλλα σχολεία της πόλης.
Ο αγώνας των μαθητών ενάντια στους ταξικούς φραγμούς που αυξάνουν στην εκπαίδευση είναι ένας δίκαιος αγώνας. Είναι ο αγώνας για το δικαίωμα στην παιδεία, που η πρόσβαση σε αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τις φτωχότερες λαϊκές οικογένειες, όσο συνεχίζεται η επίθεση από το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο.

Είναι η ίδια επίθεση που γίνεται στους καθηγητές-δασκάλους με τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων - μέτρων που κόβει μισθούς συντάξεις και οδηγεί με το πρόσχημα της αξιολόγησης σε «εφεδρείες»-απολύσεις.
Οι αγώνες της νεολαίας, των καθηγητών - δασκάλων, όλων των εργαζομένων και του λαού ΔΕΝ θα σταματήσουν και ΔΕΝ τρομοκρατούνται. Οι αντιστάσεις θα συνεχιστούν, η αλληλεγγύη θα αυξηθεί και θα ανατρέψουμε ενωμένοι την πολιτική αυτού του συστήματος.

Οι «Αγωνιστικές Κινήσεις» και η «Πορεία» καταγγέλλουν τη στάση διευθυντών -Yπουργείου, που «κάνουν τη δουλειά τους», εφαρμόζοντας, με την βοήθεια της αστυνομίας, τις εντολές συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

· Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
· ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
· ΕΞΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
· ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ - ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
--

ΕΤΟΙΜΟΙ;;; ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!!

"Του άρεσαν οι δάσκαλοι που έρχονταν από το Νότο, του άρεσαν τα παιδικά τους πρόσωπα, του άρεσαν που έμοιαζαν άκληροι αγρότες, του άρεσαν οι πλαστικές σακούλες οι γεμάτες φέτες μάνγκο που έδειχνε να είναι το μοναδικό τρόφιμο που υπήρχε και που μπορούσαν να βρουν. Του άρεσε το πείσμα τους, οι παιδιάστικες χαρές τους, η διαβολεμένη τους επιμονή. Είχαν τρελάνει εντελώς την κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες με τις πορείες τους, τις κατασκηνώσεις τους στην πρωτεύουσα, τα ξενύχτια τους, τις επιθέσεις τους στο πουλημένο συνδικάτο, τα μπλόκα στους δρόμους, τις καθιστικές διαμαρτυρίες στην κεντρική πλατεία Σόκαλο. Του άρεσαν τα τραγούδια τους που προερχόνταν από το μακρινό προϊστορικό οπλοστάσιο της εγχώριας Αριστεράς (..)

Του άρεσε η δασκάλα με το λουλουδάτο φουστάνι που έφτυνε στην άσφαλτο για να βγάλει σάλιο επειδή είχε ξεραθεί το στόμα της, και ο δάσκαλος , με το πρόσωπο ιερέα των Μάγια που βάδιζε σαν ακίνητος με τις δυο γροθιές του υψωμένες, σχεδόν σίγουρος πώς ήταν ήδη μέσα σε φωτογραφία. Του άρεσε η νεαρή καθηγήτρια με την κοτσίδα και την καρώ μαντίλα, που έδειχνε παρθενική ντροπαλοσύνη αλλά φώναζε με βραχνή αγριοφωνάρα και ο καθηγητής Μαθηματικών με τα μαύρα του μαλλιά ορθωμένα από τη σκόνη του δρόμου ανακατεμένη με ιδρώτα. Του άρεσαν τα πανώ, ήταν παιδαγωγικά επεξηγηματκά, γεμάτα σχεδιάκια σαν αυτά που έκαναν στο πίνακα για να εξηγήσουν το μάθημα της ιστορίας, για να περιγράψουν το μυικό σύστημα, για να τοποθετήσουν στο χάρτη τις υδροφόρους λεκάνες της Νότιας Αμερικής, για να δείξουν τις κάθετες τομές του φλοιού της Γης, για να εξηγήσουν τις αθλιότητες του Μεξικού. Του άρεσαν αλλά δε φούσκωνε από περηφάνια, μάλλον του προξενούσαν μια αόριστη και θολή αίσθηση ενοχής. Ήταν σαν αυτόν, αλλά αυτός δεν ήταν σαν εκείνους"
Απόσπασμα από ένα διήγημα του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ .

ΥΓ. Μακάρι τη νέα χρόνια να πλησιάσουμε πολιτικά τους "συναδέλφους του Νότου" που περιγράφει τόσο παραστατικά ο Τάιμπο. Καλή σχολική χρονιά!!!

Με το πρώτο κουδούνι δίνεται το σήμα της καταστολής, για να μην σηκώσουν κεφάλι ούτε κι οι μαθητές

72 μαθητές Λυκείων της Αλεξανδρούπολης καλούνται
σε ανάκριση για τις καταλήψεις στη αρχή του 2011-2012


Με απόφαση της εισαγγελίας Αλεξανδρούπολης 72 μαθητές σχολείων της Αλεξανδρούπολης, μέλη των δεκαπενταμελών των λυκείων της πόλης, καθώς και οι αναπληρωματικοί τους, καλούνται σε ανάκριση για τις καταλήψεις σχολείων που έγιναν στην αρχή του σχολικού έτους 2011-2012.

Η κατηγορία που αποδίδεται στους 72 μαθητές των σχολείων της Αλεξανδρούπολης δεν είναι συγκεκριμένη και αναμφισβήτητα έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα που διακατείχε όλη την ελληνική κοινωνία κατά την έναρξη του σχολικού έτους 2011-2012, όταν, πέρα από τις υπόλοιπες παραλείψεις των αρμοδίων που παρατηρήθηκαν, στους μαθητές δεν είχαν καν διανεμηθεί βιβλία! Σημειωτέον ότι η τελευταία φορά που δεν δόθηκαν βιβλία στους μαθητές κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς ήταν το 1946...

Τη συμπαράστασή τους στον δίκαιο αγώνα που είχαν δώσει οι μαθητές των σχολείων της Αλεξανδρούπολης έχουν εκφράσει με ομόφωνες αποφάσεις τους το Δημοτικό συμβούλιο της πόλης και της Α΄ ΕΛΜΕ Ν.Έβρου. Ενδεικτική της άγνοιας (ή αναλγησίας) των εγκαλούντων είναι η επιλογή της ημερομηνίας κατά την οποία πολλοί μαθητές καλούνται να απολογηθούν. Πρόκειται για την 11η Σεπτέμβρη, πάγια ημερομηνία έναρξης της σχολικής χρονιάς...

Πυκνώνουν τα πίσω θρανία

Την «γκρίζα ζώνη» των 8.000 μαθητών ετησίως που δεν τελειώνουν καν την υποχρεωτική εκπαίδευση του Γυμνασίου, αναδεικνύει με αφορμή τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων ο Χρήστος Κάτσικας. Όπως τονίζει, το δημόσιο σχολείο όλο και περισσότερο λειτουργεί σαν σιδηροδρομική εταιρεία, που ελέγχει μόνο αν τηρούνται τα ωράρια, αναπαράγοντας τις ταξικές διαφοροποιήσεις.
Συνέντευξη του Χ. Κάτσικα στο Γιώργο Λαουτάρη, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 1.7.2012.


– Ποιες κοινωνικές τάσεις δείχνουν στο σώμα των υποψηφίων τα φετινά αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων;
– Και αυτές οι εξετάσεις, όπως και των προηγούμενων χρόνων, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα παιδιών που πάντοτε βρίσκονται κάτω από τη βάση, δηλαδή γράφουν κάτω από 10.000 μόρια και τα οποία είναι κάθε χρονιά το ένα τρίτο. Αυτό το τμήμα παιδιών είναι διαπιστωμένο 100% ότι έχει κοινή κοινωνική ταυτότητα. Αν ψάξει κανείς τα αποτελέσματα στο Λεκανοπέδιο, έχει διαπιστωθεί ότι είναι εντελώς διαφορετικές οι επιδόσεις για παράδειγμα στην Αγία Παρασκευή και το Κερατσίνι ή στο Αιγάλεω και τη Βούλα. Η αποτυχία έχει ταξικό προσδιορισμό και αυτό φαίνεται όταν κανείς ψάξει ποιος μπαίνει στο πανεπιστήμιο και ποιος στο ΤΕΙ. Είναι ξεκάθαρο ότι η είσοδος στα ΑΕΙ και ΤΕΙ φέρνει μεγάλα ποσοστά παιδιών από μεσαίες κοινωνικές κατηγορίες στις καλές σχολές, ενώ αντίθετα, στα ΤΕΙ και σε σχολές δεύτερης ταχύτητας, όπως το Πάντειο και η Θεολογική, συσσωρεύεται η εργατική τάξη, όση κατορθώνει να μπει και η ύπαιθρος. Αυτό διαπιστώθηκε και φέτος. Βέβαια τα τελευταία χρόνια φαίνεται καθαρά ότι τα θέματα εκπέμπουν ένα σήμα: Υπάρχουν θέματα που δεν είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν μορφωτικές κοινωνικές αποσκευές και γι’ αυτούς που έχουν να πληρώσουν από πολύ νωρίς φροντιστηριακά στέγαστρα. Αυτό φάνηκε και φέτος, από το γεγονός ότι υπήρχαν θέματα που δεν μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίσει αν περιοριζόταν στο σχολείο. Ήταν θέματα που απαιτούσαν φροντιστηριακό εμβολιασμό.

– Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν κινείται γύρω από τις πανελλήνιες εξετάσεις;
– Κάθε χρόνο γίνεται μια δημόσια συζήτηση για τις πανελλήνιες εξετάσεις και μιλάμε για επιτυχόντες και αποτυχόντες. Από αυτή την εικόνα κρύβεται ότι υπάρχει μια γκρίζα ζώνη στο σχολείο, 7-8 χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο που δεν έχουν δυνατότητα ούτε καν να πάρουν μέρος στις εξετάσεις. Ενώ έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε που έγινε υποχρεωτική η εννιάχρονη εκπαίδευση τα παιδιά αυτά δεν τελειώνουν ούτε καν το Γυμνάσιο. Αυτό το κομμάτι εξαφανίζεται στατιστικά. Και εδώ ο χαρακτήρας είναι ταξικός. Και να μη βλέπαμε τα επαγγέλματα των γονέων, γνωρίζουμε πού εντοπίζεται αυτή η διαρροή: Εκεί που είναι θεριεμένη η ανεργία, στις αγροτικές περιοχές, στις υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου.

– Οι δηλώσεις προτίμησης των μαθητών αντανακλούν κάποιες προσδοκίες για το μέλλον. Πώς διαμορφώνονται αυτές οι προσδοκίες σήμερα;
– Η οικονομική κρίση έχει θίξει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ορισμένα από αυτά υποχωρούν σχολικά. Μεγαλώνει το κομμάτι των παιδιών που για να το πούμε σχηματικά κάθονται στο τελευταίο θρανίο και δεν έχουν πλέον κίνητρο και δυνατότητα να κάνουν παρατεταμένες σπουδές ή σπουδές εκτός του τόπου μόνιμης κατοικίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι ψαλιδισμένες περισσότερο από ποτέ οι προσδοκίες. Πριν 30 χρόνια θριάμβευαν σχολικά και οι λαϊκές τάξεις, γιατί υπήρχε το κίνητρο να ξεφύγει κανείς από τη μιζέρια μέσω της πανεπιστημιακής σχολής. Και επίσης πριν 30 χρόνια υπήρχε μια Αριστερά που σε επίπεδο κοινωνικό φώτιζε με την πολιτικοποίηση τους μαθητές. Σήμερα αυτά βρίσκονται σε υποχώρηση και αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα από τις λαϊκές τάξεις, να αισθάνονται ξένα από την προσδοκία να μπουν στα πανεπιστήμια.

– Γνωρίζουμε ότι λόγω κρίσης έχει συρρικνωθεί η ιδιωτική εκπαίδευση. Το δημόσιο σχολείο ανταποκρίνεται στον ρόλο του;
– Οι εκπαιδευτικοί τα τελευταία χρόνια είναι χτυπημένοι οικονομικά, κοινωνικά, έχουν πάνω τους όλα τα βέλη της κριτικής από την κοινή γνώμη. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ενθουσιασμός ακόμη και σε μικρές ηλικίες. Από την άλλη μεριά οι μαθητές, σήμερα όσο ποτέ, έχουν χωριστεί κάθετα: Υπάρχουν τα άλογα κούρσας, ένα μικρό κομμάτι που έρχεται στο σχολείο να νομιμοποιήσει όσα έχει πάρει από την οικογένειά του. Και υπάρχουν οι ουραγοί, το κομμάτι που κάθεται στα τελευταία θρανία και μεγαλώνει όλο και περισσότερο γιατί αντιμετωπίζεται λάθος από ένα σχολείο το οποίο λειτουργεί σαν μια σιδηροδρομική εταιρεία: Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να τηρηθούν τα ωράρια. Το σχολείο δεν αντιμετωπίζει αυτό τον πληθυσμό που έχει ζητήματα, δεν του λύνει το πρόβλημα.

– Οι αλλεπάλληλες αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα υπηρετούν μια συγκεκριμένη στρατηγική ή γίνονται στην τύχη;
– Τα τελευταία 15 χρόνια όλες οι αλλαγές που έχουν γίνει είναι καρμπόν από τις οδηγίες που έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ δίνει μια κατεύθυνση και κάποια στιγμή την τροποποιεί, πάντα χειροτερεύοντας τους όρους του σχολείου. Το ελληνικό σύστημα, επειδή έχει κάποιες αρτηριοσκληρώσεις, που ορισμένες κατά τη γνώμη μου είναι θετικές, αργεί να τις ενσωματώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τελευταίες αλλαγές που διακηρυκτικά έγιναν γνωστές, μιλούν για ένα Λύκειο που θα έχει από την πρώτη του τάξη μέχρι την τελευταία, πανελλήνιου τύπου εξετάσεις. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι αν αυτό πραγματοποιηθεί, θα έχει δύο αποτελέσματα: Πρώτον, θα μεγαλώσει η σχολική «θνησιμότητα», γιατί όταν βάζεις ίδια θέματα από το Πέραμα ως την Κηφισιά και από τα Χανιά μέχρι τα αγροτικά χωριά της Ορεστιάδας, είναι προφανές ότι ένα μεγάλο τμήμα παιδιών από τις λαϊκές τάξεις δεν θα ανταποκριθεί. Δεύτερον, αυτή η αλλαγή στο Λύκειο θα γίνει μια θηλιά και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με βάση αυτά που λέει η ΕΕ, θα αξιολογούνται στη βάση των επιδόσεων των μαθητών τους. Ένας καθηγητής λοιπόν που βρίσκεται σε ένα Εσπερινό Λύκειο στο Μοσχάτο και ένας που υπηρετεί σε ένα πρωινό σχολείο στη Νέα Σμύρνη θα αξιολογηθούν με βάση τα αποτελέσματα των μαθητών, που βέβαια είναι γνωστά πριν γίνουν οι εξετάσεις. Είναι φανερό ότι τις αλλαγές που γίνονται στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν τις ανακαλύπτει ένας υπουργός, αλλά ουσιαστικά ο υπουργός έρχεται να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες που βγαίνουν από αλλού.

– Η τελευταία μεγάλη στιγμή του εκπαιδευτικού κινήματος ήταν η ματαίωση της συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16. Τώρα έχει αναδειχτεί στην κυβέρνηση μια πολιτική δύναμη που υποστηρίζει προγραμματικά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είμαστε κοντά σε κάτι τέτοιο;
– Κατ’ αρχάς και οι τρεις πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν στην κυβέρνηση είναι θιασώτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στο πίσω μέρος των σχεδίων τους είναι να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια. Ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο κοστίζει και δεν υπάρχει η πελατεία στην Ελλάδα για να το συντηρήσει. Θέλουν να προχωρήσουν αυτό που προωθείται σε μεγάλο μέρος της ΕΕ, να βάλουν δηλαδή δίδακτρα στα δημόσια ΑΕΙ. Αυτό το μεθοδεύουν όχι με μια ντιρεκτίβα, αλλά στραγγαλίζοντας τις πανεπιστημιακές σχολές με την υποχρηματοδότηση. Έτσι τις σπρώχνουν να διαλέξουν μία από τις δύο κατευθύνσεις: Ή να κλείσουν ή να θεσπίσουν ένα είδος διδάκτρων. Βέβαια δίδακτρα υπάρχουν ήδη στα ελληνικά ΑΕΙ, αλλά είναι αθέατα. Είναι τα χρήματα που πληρώνει κανείς για τα βιβλία, για το νοίκι όταν πάει σε άλλη πόλη, για τη σίτιση. Πρώτα θέρμανση και μετά «ψηφιακό σχολείο».

– Οι τελευταίες εκλογές αποτύπωσαν ορισμένες πολιτικές μετατοπίσεις στην ελληνική κοινωνία. Ήταν αυτές φανερές στις σχολικές αίθουσες; Υπάρχει ιδεολογική και οργανωτική υπεροπλία της Χρυσής Αυγής στα σχολεία;
– Αυτό που είδαμε στις αίθουσες και διαπιστώσαμε καθυστερημένα γιατί δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας ελκύονταν από ιδέες ταυτόσημες με αυτές που πρόβαλλε η Χρυσή Αυγή. Αποτέλεσμα ήταν πως σε συζητήσεις που γίνονταν ειδικά από τον Ιανουάριο και μετά, ξεπρόβαλαν μαθητές, κυρίως από περιοχές χτυπημένες από την ανεργία και τη φτώχεια, που υποστήριζαν τα συνθήματα της Χρυσής Αυγής: Ότι οι μετανάστες φταίνε για όλα, τι θέλουν οι Πακιστανοί στην πατρίδα μας, όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, αυτό που χρειάζεται είναι να τους τσακίσουμε στο ξύλο, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Εκείνη την περίοδο σημειώνω, στις αρχές του χρόνου, δεν μπορούσαμε να διαπιστώσουμε αν υπάρχουν οργανωμένες ομάδες της Χρυσής Αυγής. Σήμερα στα σχολεία μπορεί κανείς εύκολα να δείξει ότι το περισσότερο οργανωμένο κομμάτι είναι η Χρυσή Αυγή και όχι η Αριστερά. Από τις εκλογές και έπειτα, η συζήτηση γύρω από το φαινόμενο αυτό μονοπωλεί και τους συλλόγους διδασκόντων. Και είναι κάτι πολύ ανησυχητικό.

– Το ψηφιακό σχολείο που εξαγγέλλεται έρχεται ως κάτι πρωτοποριακό. Εκτιμάτε ότι μπορεί να καταργηθεί το βιβλίο;
– Αν ζούσαμε σε μια κοινωνία με άλλες κατευθύνσεις, η τεχνολογία ως συμπληρωματική της διαδικασίας της μόρφωσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να είναι αποδοτική. Καθετί όμως στη θέση που του αρμόζει. Για τα περί διαδραστικών πινάκων και ψηφιακού σχολείου είναι σαν να λέμε «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι». Υπάρχουν εκατοντάδες σχολεία που μπορεί να διαθέτουν διαδραστικούς πίνακες, την ίδια στιγμή όμως δεν διαθέτουν χαρτί για την τουαλέτα, έχουν σπασμένα τζάμια και παρακαλούν την τοπική και την κεντρική εξουσία να φέρει πετρέλαιο για τον χειμώνα. Επίσης, υπάρχει μια λογική σε αυτές τις αλλαγές ότι το βιβλίο κοστίζει. Πάμε σε μια άλλου είδους σχέση με τη γνώση που λέει ότι δεν χρειάζεται μια βασική γνώση, ένα σώμα γνώσεων σε κάθε γνωστικό αντικείμενο και πάνω σε αυτό να προχωρήσεις αλλά κάθε μαθητής να την πλάθει μόνο του. Πώς; Αγοράζει τον υπολογιστή και του λες ψάξε, βρες, κοίτα. Ένας μαθητής χωρίς να έχει καθοδήγηση, είναι προφανές ότι αν κινηθεί στο διαδίκτυο, αυτό που θα ανακαλύψει δεν θα έχει σχέση με τη γνώση. Μπορεί να είναι μια δική του εκδοχή της ιστορίας αλλά δεν θα έχει σχέση με αυτό που έχει καθοριστεί από την επιστήμη. Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Έγινε βέβαια και μια προσπάθεια να σταματήσουν να δίνονται βιβλία στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, είμαστε σε ένα διάλειμμα τώρα. Το άλλοθι ήταν ότι με το διαδίκτυο και τους υπολογιστές δεν χρειάζονται. Αυτή η προσπάθεια είναι και δραχμοφονική στο πλαίσιο των περικοπών, αλλά είναι και χτύπημα στον πυρήνα των γνώσεων. Σκοπός είναι βγάλει έναν μαθητή που θα έχει ψίχουλα κατάρτισης, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει ανάγνωση της κοινωνίας και της φύσης.