29/2/2011;;; Local Ο χρόνος θα είναι δίσεκτος, γι’ αυτό έχει 29 ο μήνας, αν και πολύ φοβάμαι μήπως έχεις μόνο 9… Όταν ο σατανάς δεν έχει δουλιά τότε τυπώνει δραχμές STOP H θέση μας είναι ξεκάθαρη, η χώρα δεν είναι πρόβλημα, η χώρα είναι λύση, το αν κάποιοι κάνουν το παν να μην σεβαστούν τη λύση και τη χώρα, αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά, ακόμη και ότι αυτοί είναι το πρόβλημα και πάλι αυτό δεν είναι πρωτάκουστο, ριζοσπαστικό είναι να μην γινόμαστε εμείς μέρος του προβλήματος. Πως γίνεται αυτό, εύκολα, με την ανάληψη της ατομικής ευθύνης στην καθημερινότητά μας και την βοήθειά μας στο σύνολο όπως μπορούμε... είτε με την στάση μας είτε με τον καλό μας λόγο είτε με την αύξηση των δαπανών μας ( και λόγω εκπτώσεων). Ευθύνη και χαμόγελο, τσάμπα πρώτες ύλες, χτίζουν μια εικόνα αυτοεκτίμησης και κοινωνικής συνείδησης στον παρόντα χρόνο… τότε θα δούμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην καρδιά τόσο κοσμοϊστορικών γεγονότων και θα αντιληφθούμε ότι επιτέλους τα πράγματα αλλάζουν. Δεν ισχύει για όλα όμως η θεωρία του Ιωάννη Νας… (ισορροπία των αγορών) σε μικρές αγορές η έλευση της ισορροπίας ισοδυναμεί με την Δευτέρα παρουσία κάποτε θα γίνει, εξου και το πόσο αξιόπιστη γίνεται η εκκλησία… και οι Τράπεζες… Ναι δεν έχουν καμία διαφορά στον τρόπο, που είναι κοινός «το χρήμα», η διαφορά τους όμως έπρεπε να είναι στην πίστη. Και καλά οι άγιοι πατέρες, οι τραπεζίτες σε ποιον θεό πιστεύουν ότι θα βρουν τα 210 δις να αποδώσουν σε ΕΚΤ και Δημόσιο… μα φυσικά στην ΤΡΟΙΚΑ Αυτοί έχουν το ρευστό αυτοί και τον ρυθμό, μα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει ο χορός γιατί μέχρι τώρα σε κάθε στραβοτιμονιά έβρισκαν του μαλάκες (λέγε με ΙΚΑ) να πετάνε τις υποχρεώσεις τους, ξαναέβρισκαν τους μικροεπενδυτές να ρουφάνε τα επισφαλή τους δάνεια κλπ κλπ… Σταδιακά ωριμάζει στην κοινωνία, ότι πρέπει να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές παντού και επί της ουσίας να γκρεμιστεί ο ναός του Σολόμωντα τώρα... · Μηδενισμός του ελλείμματος, ·Έλλειμα = ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ·Ανταγωνιστικότητα ΤΩΡΑ
Global Οι διεργασίες για τις Συνόδους Κορυφής του Μαρτίου (11,25), θα προωθήσουν το θεσμικό πλαίσιο του μνημονίου προς την επιθυμητή πλευρά και εννοώ ότι έστω και λίγο κάτι θα πάρουμε, αλλά πρέπει να γίνει συνείδηση ότι τους έχουμε ζαλίσει… και όταν κρέμεσαι συνεχώς από άλλους κάποιος θα σε πετάξει κάτω… Άρα το πρόβλημα παραμένει καθαρά Ελληνικό, ενώ όσο το αντιμετωπίζουμε ως μάνα εκ Βρυξελλών τόσο το Δημόσιο χρέος θα αυξάνεται… (340 δις το 2010: αύξηση 20 δις …)
Μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα των φυλλάδων επιβεβαιώνουν πλήρως τις διαπιστώσεις που έκανε χτες ο Γιώργος Δελαστίκ: «Για τους εργαζόμενους η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η πιο ανελέητη και μισητή κυβέρνηση του κεφαλαίου που έχει περάσει ποτέ από αυτόν τον τόπο. Για το ξένο και το ελληνικό κεφάλαιο βεβαίως είναι το πιο τυφλό πολιτικό όργανο που είχαν ποτέ. Δικαίως διεκδικεί τον τίτλο της πιο σημαντικής κυβέρνησης για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, πρωτίστως του ξένου αλλά φυσικά και του εγχώριου. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη κυβέρνηση και για έναν ακόμη λόγο: είναι μια... "κυβέρνηση - καμικάζι"!
Ο Γ. Παπανδρέου θα φύγει από τη χώρα αμέσως μόλις ανατραπεί, προσδοκώντας στη θέση ΓΓ του ΟΗΕ ή του ΓΓ του ΝΑΤΟ ή κάτι ανάλογο. Έχει αποφασίσει ότι δεν έχει πολιτικό μέλλον στην Ελλάδα και ούτε θέλει κάτι τέτοιο. Έχει προσαρμόσει επομένως τη διακυβέρνηση του στο ότι θα κάνει μόνο μία πρωθυπουργική θητεία, άρα στη διάρκεια αυτής της μοναδικής θητείας του πρέπει να πάρει όλα τα μέτρα συντριβής του εργατικού κινήματος και του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα! Να φτωχύνει τόσο πολύ τους έλληνες εργαζόμενους και τη χώρα συνολικά ώστε να τους παραδώσει βορά στο ξένο και το ελληνικό κεφάλαιο με πολύ ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο από όσο τους παρέλαβε».
Αυτή είναι η μια πλευρά που ζητήματος. Η άλλη και εξ ίσου σημαντική είναι οι διεργασίες που γίνονται στην ελληνική κοινωνία.Ηδη ορισμένα φερέφωνα του συστήματος, κάποιες καθεστηκυίες γραφίδες που έχουν μια κάποια πολιτική διορατικότητα αρχίζουν να ανθίζονται τι θα συμβεί και καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι ούτε οι ξεπουλημένοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές, ούτε πολιτικά κόμματα βουτηγμένα στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό θα μπορέσουν να ανακόψουν την λαϊκή οργή όταν πάρει την μορφή εξέγερσης.
Η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που ακόμα και αστικές φυλλάδες προβλέπουν λαϊκές εξεγέρσεις.
Ο τρόμος και η αγωνία τους έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που ουσιαστικά κάποιοι δημοσιοκάφροι εκλιπαρούν τα αστικά κόμματα να μετριάσουν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει στο λαϊκό εισόδημα γιατί προβλέπουν απρόβλεπτες καταστάσεις που θα συγκλονίσουν το ίδιο το πολιτικό αστικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό το σημερινό πόνημα του γνωστού και μη εξαιρετέου Πρετεντέρη στα «Νέα»: «Δεν ξέρω αν οι δυο μείζονες παρατάξεις έχουν συνείδηση των κινδύνων και αν διαμορφώνουν κάποιο σχέδιο για να τους αντιμετωπίσουν» μας γράφει. Και συμπληρώνει στο κείμενο του, αναφερόμενος στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις:
«Ενα ποσοστό συμπολιτών µας που κινείται κάπου µμεταξύ 20% και30% θέτει όλο και περισσότερο τον εαυτό του εκτός πολιτικών και κοινωνικών πλαισίων.
Δεν είναι αμελητέο. Είτε αισθάνονται απόρριψη και αποκλεισµό, είτε εκφράζουν οργή και αγανάκτηση. Είτε καταφεύγουν στην αποχή και την αντιπολιτική ρητορική, είτε τροφοδοτούν συμπεριφορές ανυπακοής και κοινωνικής βίας.
Εχουν δίκιο; Εχουν άδικο; Το αποτέλεσµα είναι ότι για πρώτη φορά από το 1974 έχει συσσωρευτεί ένα εύφλεκτο υλικό, το οποίο απειλεί να πυροδοτήσει και την κοινωνία και τη ∆ηµοκρατία µας. ∆ιότι ένα 20-30% µπορεί να µην είναι η πλειοψηφία. Αλλά είναι αρκετό για να τινάξει µια χώρα στον αέρα».
Φυσικά ο καλαμαράς αυτός όταν μιλάει για «κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα» δεν εννοεί τίποτε άλλο παρά το ότι η ακολουθούμενη πολιτική μπορεί να επιφέρει την κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτη εξέλιξη για το αστικό πολιτικό σκηνικό. Γι’ αυτό και απευθύνει μομφή σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που «Δείχνουν να λησμονούν πως το µέλλον τους είναι αλληλένδετο. Καλώς ή κακώς, είναι καταδικασμένοι µαζί να ζήσουν ή µαζί να πεθάνουν αφού αποτελούν τις δύο κυρίαρχες εκδοχές του ίδιου κόσµου».
Το πολιτικό αστικό σύστημα έχει σαπίσει. Το ομολογούν και οι ίδιοι. Στο χέρι μας είναι να το ενταφιάσουμε μια ώρα γρηγορότερα.
"Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους".
...μόνο ένας σαλτιμπάγκος θα αποφάσιζε, την 43η ημέρα μιας συλλογικής απεργίας πείνας, να απειλήσει ημιθανείς ανθρώπους με απέλαση εάν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Η επίδειξη ισχύος σε ανθρώπους που την έχουν ήδη ασκήσει στον εαυτό τους, οι οποίοι έχουν ήδη αποδείξει τον εαυτό τους κυρίαρχο μέσω του αυτοελέγχου και της έκθεσης στον θάνατο καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή άξια περιφρόνησης, βδελυρή και αξιογέλαστη. Τι ακριβώς προτίθεται να κάνει τώρα το ελληνικό κράτος για να στηρίξει τις απειλές του; Τι ακριβώς έχει μείνει απ' την σάρκα για να μπορεί να την απειλήσει με τιμωρία; Τι είδους επιβεβαίωση της ισχύος του αναζητά από αυτούς που το υποκατέστησαν εξ αρχής ως κράτος οι ίδιοι του εαυτού τους; Την ίδια, φαντάζομαι, επιβεβαίωση ισχύος που θα αντλούσε κάποιος που κλωτσά το πτώμα κάποιου που έχει ο ίδιος πάρει τη ζωή του; Αλλά, από την άλλη, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα κράτος-κανάγια, ένα κράτος στα χέρια εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, κομπορρημόνων, φαφλατάδων, λούμπεν πλουτοκρατών, τυχοδιωκτών, κουτσαβάκηδων, γιγάντων του καφενείου, Μέτερνιχ του κομμωτηρίου, κακέκτυπων της σοσιαλδημοκρατίας, κέρινων ομοιωμάτων του νεοσυντηρητισμού, από την συμπεριφορά τζάμπα μάγκα που εκτοξεύει απειλές στο πουθενά φουσκώνοντας ολόκληρος από τις παραστρατημένες και άκαρπες ορμόνες του; Τι άλλο από τον δολοφονικό ανθρωπισμό του "τίποτα δεν είναι πάνω απ' τη ζωή", που μεταφράζεται άμεσα σε "κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την ομηρία στην κρατική ισχύ ως ομηρία που θεμελιώνεται στην ανάγκη όλων για αυτοσυντήρηση, έστω χωρίς αλήθεια, χωρίς ελευθερία, χωρίς ισότητα--την ομηρία στο ανθρώπινο ζώο, στο δίποδο που διαφεντεύει ο φόβος"; Είναι πιθανόν στις επόμενες μέρες κάποιοι να ξεφύγουν τελεσίδικα από την εποπτεία-ως-νταβατζιλίκι ενός τέτοιου κράτους. Αλλίμονο σε αυτούς που θα παραμείνουν.
6 σχόλια:
PLUS
http://e-cynical.blogspot.com/2011/02/262.html
http://www.xekinima.org/arthra/view/article/oyiskonsin-ipa-mia-politeia-se-eksegersi/
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/02/2011_1294528
29/2/2011;;;
Local
Ο χρόνος θα είναι δίσεκτος, γι’ αυτό έχει 29 ο μήνας, αν και πολύ φοβάμαι μήπως έχεις μόνο 9…
Όταν ο σατανάς δεν έχει δουλιά τότε τυπώνει δραχμές STOP
H θέση μας είναι ξεκάθαρη, η χώρα δεν είναι πρόβλημα, η χώρα είναι λύση, το αν κάποιοι κάνουν το παν να μην σεβαστούν τη λύση και τη χώρα, αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά, ακόμη και ότι αυτοί είναι το πρόβλημα και πάλι αυτό δεν είναι πρωτάκουστο,
ριζοσπαστικό είναι να μην γινόμαστε εμείς μέρος του προβλήματος.
Πως γίνεται αυτό, εύκολα, με την ανάληψη της ατομικής ευθύνης στην καθημερινότητά μας και την βοήθειά μας στο σύνολο όπως μπορούμε... είτε με την στάση μας είτε με τον καλό μας λόγο είτε με την αύξηση των δαπανών μας ( και λόγω εκπτώσεων).
Ευθύνη και χαμόγελο, τσάμπα πρώτες ύλες, χτίζουν μια εικόνα αυτοεκτίμησης και κοινωνικής συνείδησης στον παρόντα χρόνο… τότε θα δούμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην καρδιά τόσο κοσμοϊστορικών γεγονότων και θα αντιληφθούμε ότι επιτέλους τα πράγματα αλλάζουν.
Δεν ισχύει για όλα όμως η θεωρία του Ιωάννη Νας… (ισορροπία των αγορών) σε μικρές αγορές η έλευση της ισορροπίας ισοδυναμεί με την Δευτέρα παρουσία κάποτε θα γίνει, εξου και το πόσο αξιόπιστη γίνεται η εκκλησία… και οι Τράπεζες… Ναι δεν έχουν καμία διαφορά στον τρόπο, που είναι κοινός «το χρήμα», η διαφορά τους όμως έπρεπε να είναι στην πίστη. Και καλά οι άγιοι πατέρες, οι τραπεζίτες σε ποιον θεό πιστεύουν ότι θα βρουν τα 210 δις να αποδώσουν σε ΕΚΤ και Δημόσιο… μα φυσικά στην ΤΡΟΙΚΑ
Αυτοί έχουν το ρευστό αυτοί και τον ρυθμό, μα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει ο χορός γιατί μέχρι τώρα σε κάθε στραβοτιμονιά έβρισκαν του μαλάκες (λέγε με ΙΚΑ) να πετάνε τις υποχρεώσεις τους, ξαναέβρισκαν τους μικροεπενδυτές να ρουφάνε τα επισφαλή τους δάνεια κλπ κλπ…
Σταδιακά ωριμάζει στην κοινωνία, ότι πρέπει να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές παντού και επί της ουσίας να γκρεμιστεί ο ναός του Σολόμωντα τώρα...
· Μηδενισμός του ελλείμματος,
·Έλλειμα = ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
·Ανταγωνιστικότητα ΤΩΡΑ
Global
Οι διεργασίες για τις Συνόδους Κορυφής του Μαρτίου (11,25), θα προωθήσουν το θεσμικό πλαίσιο του μνημονίου προς την επιθυμητή πλευρά και εννοώ ότι έστω και λίγο κάτι θα πάρουμε, αλλά πρέπει να γίνει συνείδηση ότι τους έχουμε ζαλίσει… και όταν κρέμεσαι συνεχώς από άλλους κάποιος θα σε πετάξει κάτω… Άρα το πρόβλημα παραμένει καθαρά Ελληνικό, ενώ όσο το αντιμετωπίζουμε ως μάνα εκ Βρυξελλών τόσο το Δημόσιο χρέος θα αυξάνεται… (340 δις το 2010: αύξηση 20 δις …)
Μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα των φυλλάδων επιβεβαιώνουν πλήρως τις
διαπιστώσεις που έκανε χτες ο Γιώργος Δελαστίκ: «Για τους εργαζόμενους η
κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η πιο ανελέητη και μισητή κυβέρνηση του κεφαλαίου
που έχει περάσει ποτέ από αυτόν τον τόπο. Για το ξένο και το ελληνικό κεφάλαιο
βεβαίως είναι το πιο τυφλό πολιτικό όργανο που είχαν ποτέ. Δικαίως διεκδικεί
τον τίτλο της πιο σημαντικής κυβέρνησης για την προώθηση των συμφερόντων του
κεφαλαίου, πρωτίστως του ξένου αλλά φυσικά και του εγχώριου. Η κυβέρνηση
Παπανδρέου είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη κυβέρνηση και για έναν ακόμη λόγο:
είναι μια... "κυβέρνηση - καμικάζι"!
Ο Γ. Παπανδρέου θα φύγει από τη χώρα αμέσως μόλις ανατραπεί, προσδοκώντας στη
θέση ΓΓ του ΟΗΕ ή του ΓΓ του ΝΑΤΟ ή κάτι ανάλογο. Έχει αποφασίσει ότι δεν έχει
πολιτικό μέλλον στην Ελλάδα και ούτε θέλει κάτι τέτοιο. Έχει προσαρμόσει
επομένως τη διακυβέρνηση του στο ότι θα κάνει μόνο μία πρωθυπουργική θητεία,
άρα στη διάρκεια αυτής της μοναδικής θητείας του πρέπει να πάρει όλα τα μέτρα
συντριβής του εργατικού κινήματος και του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα! Να
φτωχύνει τόσο πολύ τους έλληνες εργαζόμενους και τη χώρα συνολικά ώστε να τους
παραδώσει βορά στο ξένο και το ελληνικό κεφάλαιο με πολύ ευνοϊκότερους όρους
για το κεφάλαιο από όσο τους παρέλαβε».
Αυτή είναι η μια πλευρά που ζητήματος. Η άλλη και εξ ίσου σημαντική είναι οι
διεργασίες που γίνονται στην ελληνική κοινωνία.Ηδη ορισμένα φερέφωνα του
συστήματος, κάποιες καθεστηκυίες γραφίδες που έχουν μια κάποια πολιτική
διορατικότητα αρχίζουν να ανθίζονται τι θα συμβεί και καταλαβαίνουν πολύ καλά
ότι ούτε οι ξεπουλημένοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές, ούτε πολιτικά κόμματα
βουτηγμένα στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό θα μπορέσουν να ανακόψουν την λαϊκή
οργή όταν πάρει την μορφή εξέγερσης.
Η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά
στρώματα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που ακόμα και αστικές φυλλάδες
προβλέπουν λαϊκές εξεγέρσεις.
Ο τρόμος και η αγωνία τους έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που ουσιαστικά κάποιοι
δημοσιοκάφροι εκλιπαρούν τα αστικά κόμματα να μετριάσουν την επίθεση που έχουν
εξαπολύσει στο λαϊκό εισόδημα γιατί προβλέπουν απρόβλεπτες καταστάσεις που θα
συγκλονίσουν το ίδιο το πολιτικό αστικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό το σημερινό πόνημα του γνωστού και μη εξαιρετέου Πρετεντέρη στα
«Νέα»: «Δεν ξέρω αν οι δυο μείζονες παρατάξεις έχουν συνείδηση των κινδύνων και
αν διαμορφώνουν κάποιο σχέδιο για να τους αντιμετωπίσουν» μας γράφει. Και
συμπληρώνει στο κείμενο του, αναφερόμενος στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις:
«Ενα ποσοστό συμπολιτών µας που κινείται κάπου µμεταξύ 20% και30% θέτει όλο
και περισσότερο τον εαυτό του εκτός πολιτικών και κοινωνικών πλαισίων.
Δεν είναι αμελητέο. Είτε αισθάνονται απόρριψη και αποκλεισµό, είτε εκφράζουν
οργή και αγανάκτηση. Είτε καταφεύγουν στην αποχή και την αντιπολιτική ρητορική,
είτε τροφοδοτούν συμπεριφορές ανυπακοής και κοινωνικής βίας.
Εχουν δίκιο; Εχουν άδικο; Το αποτέλεσµα είναι ότι για πρώτη φορά από το 1974
έχει συσσωρευτεί ένα εύφλεκτο υλικό, το οποίο απειλεί να πυροδοτήσει και την
κοινωνία και τη ∆ηµοκρατία µας. ∆ιότι ένα 20-30% µπορεί να µην είναι η
πλειοψηφία. Αλλά είναι αρκετό για να τινάξει µια χώρα στον αέρα».
Φυσικά ο καλαμαράς αυτός όταν μιλάει για «κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα»
δεν εννοεί τίποτε άλλο παρά το ότι η ακολουθούμενη πολιτική μπορεί να επιφέρει
την κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτη εξέλιξη για το αστικό πολιτικό σκηνικό. Γι’
αυτό και απευθύνει μομφή σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που «Δείχνουν να λησμονούν πως το
µέλλον τους είναι αλληλένδετο. Καλώς ή κακώς, είναι καταδικασμένοι µαζί να
ζήσουν ή µαζί να πεθάνουν αφού αποτελούν τις δύο κυρίαρχες εκδοχές του ίδιου
κόσµου».
Το πολιτικό αστικό σύστημα έχει σαπίσει. Το ομολογούν και οι ίδιοι. Στο χέρι μας
είναι να το ενταφιάσουμε μια ώρα γρηγορότερα.
"Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους".
Αντόνιο Γκράμσι
11 Φεβρουαρίου 1917
http://topontiki.gr/article/14416
Π.ΑΝ.
...μόνο ένας σαλτιμπάγκος θα αποφάσιζε, την 43η ημέρα μιας συλλογικής απεργίας πείνας, να απειλήσει ημιθανείς ανθρώπους με απέλαση εάν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Η επίδειξη ισχύος σε ανθρώπους που την έχουν ήδη ασκήσει στον εαυτό τους, οι οποίοι έχουν ήδη αποδείξει τον εαυτό τους κυρίαρχο μέσω του αυτοελέγχου και της έκθεσης στον θάνατο καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή άξια περιφρόνησης, βδελυρή και αξιογέλαστη. Τι ακριβώς προτίθεται να κάνει τώρα το ελληνικό κράτος για να στηρίξει τις απειλές του; Τι ακριβώς έχει μείνει απ' την σάρκα για να μπορεί να την απειλήσει με τιμωρία; Τι είδους επιβεβαίωση της ισχύος του αναζητά από αυτούς που το υποκατέστησαν εξ αρχής ως κράτος οι ίδιοι του εαυτού τους; Την ίδια, φαντάζομαι, επιβεβαίωση ισχύος που θα αντλούσε κάποιος που κλωτσά το πτώμα κάποιου που έχει ο ίδιος πάρει τη ζωή του;
Αλλά, από την άλλη, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα κράτος-κανάγια, ένα κράτος στα χέρια εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, κομπορρημόνων, φαφλατάδων, λούμπεν πλουτοκρατών, τυχοδιωκτών, κουτσαβάκηδων, γιγάντων του καφενείου, Μέτερνιχ του κομμωτηρίου, κακέκτυπων της σοσιαλδημοκρατίας, κέρινων ομοιωμάτων του νεοσυντηρητισμού, από την συμπεριφορά τζάμπα μάγκα που εκτοξεύει απειλές στο πουθενά φουσκώνοντας ολόκληρος από τις παραστρατημένες και άκαρπες ορμόνες του; Τι άλλο από τον δολοφονικό ανθρωπισμό του "τίποτα δεν είναι πάνω απ' τη ζωή", που μεταφράζεται άμεσα σε "κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την ομηρία στην κρατική ισχύ ως ομηρία που θεμελιώνεται στην ανάγκη όλων για αυτοσυντήρηση, έστω χωρίς αλήθεια, χωρίς ελευθερία, χωρίς ισότητα--την ομηρία στο ανθρώπινο ζώο, στο δίποδο που διαφεντεύει ο φόβος";
Είναι πιθανόν στις επόμενες μέρες κάποιοι να ξεφύγουν τελεσίδικα από την εποπτεία-ως-νταβατζιλίκι ενός τέτοιου κράτους. Αλλίμονο σε αυτούς που θα παραμείνουν.
ΠΗΓΗ http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/machtpolitik.html
Δημοσίευση σχολίου