Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

17 Νοέμβρη 2009

17 Νοέμβρη 2009
εδώ στα Άνω Λιόσια
στο ΕΠΑ.Λ.
με σεβασμό τιμήθηκε
η 36η επέτειος της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου
όπως έπρεπε
με λόγια και μουσική
και κυρίως
με τέχνη
με τα έργα των μαθητών


όταν η τέχνη συναντάει το ιστορικό γεγονός
η μνήμη
διατηρείται στο χρόνο απεριόριστα
το έργο αποκτάει μεγαλύτερη αξία
από αυτή που του δίνει
η αισθητική τελειότητα
ξέχειλο
από την ψυχή του καλλιτέχνη
φορτισμένο
και από τα συναισθήματα όσων το βλέπουν
που είναι συνδεδεμένα
με το γεγονός που απεικονίζει


ο καλλιτέχνης διδάσκει και διδάσκεται
και βελτιώνεται ως άνθρωπος
κυρίως όμως
ομορφαίνει τον κόσμο
γιατί τον γεμίζει
με το γεγονός
με τα μηνύματά του
με τη σημασία του

η ηλικία του καλλιτέχνη
δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο έργο του
ευαισθησία και φρεσκάδα
αλλά και στο ιστορικό γεγονός
που έγινε
πριν αυτός γεννηθεί
άρα αυτό διασχίζει τις γενιές
χάνει τις συντεταγμένες του
σε χώρο και χρόνο
και όχι μόνο μένει ζωντανό
αλλά τα μηνύματά του γίνονται πιο δυνατά,
πιο επίκαιρα




αντίθετα με τη συγκεκριμένη ζωγραφική
δεν με είχαν ποτέ αγγίξει τα graffiti
μέχρι σήμερα
τώρα ξέρω
ότι το είδος της τέχνης δεν έχει τόση σημασία
όσο
αυτό που έχει να πει


μπράβο παιδιά
είναι χαρά και τιμή για μας
που είστε μαθητές μας
εδώ στα Άνω Λιόσια
στο ΕΠΑ.Λ.
17 Νοέμβρη 2009





1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίος ο λόγος του ΓΣ, όπως ΔΣ, με ενδιαφέρουσες αποχρώσεις ποιητικές. Βέβαια δε λείπει κι η φιλοσοφική και εξομολογητική προσέγγιση και νομίζω ότι ο συνδυασμός αυτός εμφανίζει ένα ιδιαίτερο πολιτικό λόγο. Δε γνωρίζω αν υπήρχε αυτή η σκοπιμότητα, αλλά έτσι το εκλαμβάνω απ΄την πλευρά μου.
Και κάτι άλλο που "εκλαμβάνω" με αφορμή κι όχι εξαιτίας της ανάρτησης αυτής, είναι ότι οι μαθητές μας, όλοι οι έλληνες μαθητές μπορεί ενδοσχολικά ή κι ευρύτερα να αντιδρούν στην επετειολαγνεία ή επετειοαδιαφορία, που σχετίζονται με τέτοια γεγονότα, απολύτως δικαιολογημένα. Ο λόγος;
Η δική μας αδιάφορη, κοροιδευτική, ψευτική κι απαξιωτική τελικά διάθεση. Τα παιδιά μάς ζουν καθημερινά κι αντιλαμβάνονται την συνέπειά μας, τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Είναι αυτό κομβικό σημείο όσο κι αν δεν το δεχόμαστε. Μας βλέπουν, μας καταλαβαίνουν και μας κρίνουν.
XTK

Αναγνώστες