Η μαζική λαϊκή κινητοποίηση που έδωσε στην επέτειο του ΟΧΙ πραγματικό περιεχόμενο θα μείνει στην ιστορία σαν μια ξεχωριστή στιγμή αγώνα. Το νέο περήφανο ΟΧΙ στην εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και της χώρας από την πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ είναι μήνυμα αισιοδοξίας για τις δύσκολες στιγμές που έρχονται. Είναι κάλεσμα αγώνα σε αντίσταση για την ανατροπή.
Η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της, μαζί με τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και την οικογένεια Μητσοτάκη, όλο δηλαδή το χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό των κομμάτων του Μνημονίου δεν κρύβουν το μίσος τους για τους αγώνες ενός λαού που δεν προσκυνά και δεν υποτάσσεται, όπως πολύ καθαρά έδειξε η μαζική και πετυχημένη 48ωρη απεργία στις 19-20/10.
Είναι υποκρισία να ζητούν κοινό εορτασμό για την 28η Οκτωβρίου αυτοί που λένε ΝΑΙ σε κάθε απαίτηση του κεφαλαίου, των τραπεζών, της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Είναι απαράδεκτο να ζητούν κάποιοι σεβασμό σε θεσμούς και πρόσωπα που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο από τα δικαιώματα του λαού. Είναι συκοφαντικό να κατηγορούν για αντιδημοκρατικές και βίαιες πρακτικές τους εργαζόμενους και τη νεολαία αυτοί που βουλιάζουν την κοινωνία στη βία της φτώχειας, της ανεργίας και της ανασφάλειας, αυτοί που χτυπάνε τις κινητοποιήσεις του λαού με τη βαρβαρότητα της αστυνομικής βίας.
Η τρομοκρατία και συκοφαντία δε θα περάσουν. Ο αγώνας συνεχίζεται. Λέμε ΟΧΙ στην πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ. Με τους δημοκρατικούς, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες θα ανατραπεί η κυβέρνηση και θα μπει φραγμός σε κάθε επίδοξο διαχειριστή της. Θα Ανοίξει ο δρόμος για να έρθουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Δ.Ε.
Αθήνα, 28.10.2011
7 σχόλια:
Στον Πύργο, με πρωτοβουλία της ΕΛΜΕ, συγκεντρωθήκαμε 50-60 πολίτες (οι μισοί περίπου καθηγητές) με πανό που έγραφε "1941-2011 Αντίσταση ξανά". Μετά τη μαθητική παρέλαση και πριν τη στρατιωτική επιχειρήσαμε να μπούμε στο δρόμο. Καμιά 15αριά αστυνομικοί επιχείρησαν να μας εμποδίσουν. Οι μισοί έκαναν πως έσπρωχναν, υπήρξαν όμως και 5-6 κ_λόπαιδα με υπερβάλλοντα ζήλο. Μετά από 5-6 λεπτά σπρωξίματα και "ψιλές" υποχώρησαν και "παρελάσαμε" εμείς. Η αντίδραση του κόσμου μας εξέπληξε. Σ' αυτή την ιδιαίτερα συντηρητική πόλη τα χειροκροτήματα που εισπράξαμε ήταν ανέλπιστα. Σαν η πλειοψηφία του κόσμου να έψαχνε μια αφορμή για να εκφράσει την οργή της.
Πολλοί μπήκαν μαζί μας στην πορεία. Προχωρήσαμε με συνθήματα ως την εξέδρα όπου δεν βρισκόταν κανείς από τους 4 κυβερνητικούς βουλευτές. Σύσσωμος ο κόσμος απαίτησε να κατεβούν ο αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι (όλοι εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ). Με τα πολλά κατέβηκαν, ανεβήκαμε εμείς και βάλαμε το πανό μας στην εξέδρα.
Τα στρατιωτικά τμήματα αποχώρησαν χωρίς να παρελάσουν. Στη συνέχεια συνεχίσαμε την πορεία, στην οποία συμμετείχε ακόμα περισσότερος κόσμος, μέχρι την κεντρική πλατεία και εγκαταστήσαμε το πανό στο μπαλκόνι του δημαρχείου.
Τους χαλάσαμε τη σούπα. Παρόλο που είχαμε τους ενδοιασμούς μας (περιμέναμε ότι ίσως ένα τμήμα του κόσμου θα μας αποδοκίμαζε) φαίνεται ότι ο κόσμος δεν "τσιμπάει" πια.
Τρεις παρατηρήσεις:
1. Κανείς δεν ρωτούσε για το ευρώ ή τη δραχμή. Παλλαϊκή απαίτηση "κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ". Μήπως να αφήναμε στην άκρη τους διχασμούς και να προχωρήσουμε με ό,τι ενώνει;
2. Στην πορεία συμμετείχαν και δύο συνάδελφοι που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ. Η τοπική ηγεσία του αναζητείται...
3. Πριν λίγο διάβασα την ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ. Κρίμα Κουβέλη...
ΠΗΓΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΑΥΤΗ.ΑΡΕΣΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ.
ΗΜΑΣΤΑΝ ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΚΙ ΟΧΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΙ. ΝΟΙΩΣΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΜΕ ΜΕΡΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΕΓΙΝΕ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΝΑΚΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.
Στα πλαίσια των αγωνιστικών κινητοποιήσεών μας, η ΓΣ της ΕΛΜΕ, ο Σύλλογος Εκπ/κων Π.Ε. της περιοχή και η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΦΥΛΗΣ για το άμεσο και οριστικό κλείσιμο της χωματερής συνεργαζόμαστε και πάλι.
Καλούμε τους συναδέλφους, τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τους άλλους πολίτες της περιοχής την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011, στις 10.30 στην πλατεία Δημαρχείου, στα Ανω Λιόσια, προκειμένου να παρέμβουμε στην παρέλαση. Να διαμαρτυρηθούμε για το νέο ζυγό του Κουρέματος από την κυβέρνηση -ΕΕ -ΔΝΤ που συνθλίβει τις ζωές μας.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΧΙ.
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ.
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
ΧΤΚ
Άρθρο του Π. Μαυροειδή
Τα κεφάλια αριστερά και όχι δεξιά.
Η παρέλαση της επίσημης σαπίλας και η επέλαση της κοινωνική οργής
Διαμαρτυρίες στις παρελάσεις υπήρχαν πάντοτε. Από δυνάμεις της αριστεράς ή άλλα ρεύματα που ήθελαν να αντιπαρατεθούν με μιλιταριστικές και εθνικιστικές παράτες. Αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι όμως ήταν πάντα απ’ έξω. Με συνθήματα, με πανό, με αιτήματα. Τώρα κάτι άλλαξε. Η διαμαρτυρία είναι και μέσα στη παρέλαση. Τα κεφάλια αριστερά και όχι δεξιά. Αλλά και παρελαύνοντες να ενώνονται με τους διαδηλωτές.
Μαζική, δημόσια, με τυμπανοκρουσίες αποδοκιμασία του επίσημου πολιτικού κόσμου.
Αυτών που ξεπούλησαν τα τωρινά και αυριανά συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας . Αυτών που έσκυψαν μπροστά στις προσταγές των δανειστών, της ελληνικής και ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Αυτών που ανέλαβαν το ρόλο των δοσίλογων κυβερνήσεων σε μια οικονομική και πολιτική κατοχή όλων των πτυχών της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα μας από την ΕΕ και τον υπέρτατο νόμο του καπιταλισμού, το κέρδος.
Η αντιπαράθεση γύρω από το συμβολισμό των σημαιών είναι παλιά. Όμως να που σήμερα, οι ελληνικές σημαίες παύουν να κυματίζουν στοργικά πάνω από τον ανέμελο και σεβάσμιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, τους υπουργούς και βουλευτές. Φεύγουν από τα βρώμικα χέρια των φασιστών. Ξεγυμνώνουν έτσι την υποκρισία της αστικής πολιτικής και των εκπροσώπων τους. Αποκτούν άλλη νοηματοδότηση στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με τους αγαναχτισμένους και την οργή τους. Στέλνουν άλλο μήνυμα, όταν κρεμιούνται σε μπαλκόνια ανάποδα.
Φτάνουν αυτές οι δύο εικόνες για να αντιληφθούμε ότι η κοινωνία εξεγείρεται. Η παρέλαση του σάπιου πολιτικού συστήματος παίρνει τέλος. Η επέλαση του δίκιου είναι παρούσα. Η τρομοκρατία, η βία, η μπότα της ΕΕ που στηρίζει τη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η συναίνεση μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, η αφασία μιας νεκρής από ιδέες, αυτοπεποίθηση, επαναστατικό σχέδιο και πάθος για αγώνα ηγεσία της κοινοβουλευτικής αριστεράς, μοιάζουν με ανίκητο θωρακισμένο υπερωκεάνιο. Πάντοτε όμως ο απέραντος ωκεανός της κοινωνικής πλειοψηφίας, του 99% που λένε και οι καταληψίες της wall-street, θα το αιχμαλωτίζουν, θα το σκουριάζουν, θα το κατατρώγουν και ενίοτε θριαμβευτικά θα το καταποντίζουν αύτανδρο.
Η λαϊκή εξέγερση έρχεται σε άλλη χρονική στιγμή από αυτή που περιμένουμε και έχει άλλα ρούχα από αυτά που φανταζόμαστε. Εμείς όμως πρέπει να βάλουμε το χέρι μας για αυτήν, θέτοντας ξεκάθαρα το στόχο για τη πραγματοποίηση της, δουλεύοντας με γνώση, σχέδιο και αυτοπεποίθηση για την έλευση της…
Στον “Ρίζο της Δευτέρας” του 1947: Ο Κ. Βάρναλης:
Η βουβή επέτειος.
Γιορτή και λαός.
H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.
Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”,”δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.
Αλλά το νόημα, που έδινε η 4η Αυγούστου στο “αλβανικό έπος”, μας το εξήγησε τότες με τρόπον επίσημον ο τότε διευθυντής της Ασφαλείας κ. Παξινός. Ενώ δηλαδή ο ελληνικός λαός γυμνός και άοπλος, εγκαταλειμμένος από τους “αρχηγούς” του χτύπαε στο μέτωπο και μπροστά και πίσω του τους εχθρούς της ελευθερίας του, τους φασίστες, οι αρχηγοί του ελληνικού φασισμού ετοιμάζανε στην πρωτεύουσα την παράδοση του λαού – γιατί η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήταν παράδοση του στρατού μονάχα (των 200 χιλιάδων ανδρών), αλλά ολάκερου του ελληνικού λαού (των 7 εκατομμυρίων).
Ο μοναρχοφασισμός που είπε το μαύρο του “όχι”, μονάχα για τον τύπο, κοίταε από την πρώτη στιγμή πώς θα έσωζε όχι την “πατρίδα”, παρά το καθεστώς του. Πώς θα περνούσε τον ελληνικό λαό από τα δικά του χέρια στα ξένα χέρια,χωρίς ο μεσίτης να χάσει ούτε την ηγεσία του λαού, ούτε τα κέρδη του απ΄αυτόν.
Η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήτανε πράξη ανωτέρας βίας παρά θεληματική συμμαχία με τον εχθρό εναντίον του λαού. Και κανένας από τους μεταδεκεμβιανούς κυβερνήτες δεν αμφιβάλλει πως στην σημερινή επέτειο δεν γιορτάζεται το “αλβανικό έπος”, παρά η “συνθηκολόγηση” και η συνεργασία με τον εχθρό. Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του, οι σημερινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου, τη σημερινή επέτειο θα την είχανε ημέρα “εθνικού πένθους”.
Λοιπόν. Τότες κ’ εμείς οι αριστεροί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι πήραμε στα σοβαρά (όπως κι ο λαός) τον πόλεμο κατά των “βαρβάρων επιδρομέων”. Και γράφαμε πύρινα άρθρα εναντίον τους- εναντίον του “φασισμού”. Μα το είπαμε: ο δικός μας ο φασισμός, τέκνο και ομοίωμα του ιταλικού και του γερμανικού, δεν του καλάρεσε να βρίζουμε το “σύστημα”. Κι ένα βράδυ (χειμώνας ήτανε) μας μαζέψανε στη Γενική Ασφάλεια τους ξεροκέφαλους αριστερούς που χαλούσαμε τη “δουλειά”. Ήτανε (όσο θυμάμαι) ο Καρβούνης, ο Κορδάτος, ο Κορνάρος, ο Πανσέληνος, ο Μέξης, ο Σπ. Θεοδωρόπουλος. Και ξαφνικά για λίγες ώρες μονάχα μας φέρανε ωραίον, κομψόν και γόητα, με ύφος “υπεράνω όλων” μας, τον κ. Καραγάτση. Μα ως το βράδυ τον αφήσανε...
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
...Το άλλο βράδυ μας ξαναπήγανε στη Διεύθυνση της Γεν. Ασφαλείας, όπου μας παρουσιάσανε στον κ. Παξινό. Εκεί πήραμε το “πρώτο βάπτισμά” μας στο νόημα του “αλβανικού έπους”. Ο κ. Διευθυντής, κοφτά και μελετημένα μας είπε να μην κάνουμε τον έξυπνο στα άρθρα μας βρίζοντας το φασισμό (έτσι βρίζαμε έμμεσα και την 4η Αυγούστου. Και σ’ αυτή την άποψη δεν είχε άδικο ο κ. Διευθυντής) και πως δεν φταίει καθόλου ο φασισμός για τον πόλεμο.
Με άλλα λόγια, εννοούσε πως έφταιγε ο ιταλικός λαός που μας μισούσε ή που είχε καταχτητικές βλέψεις, λες κ’ οι λαοί αισθάνονται ή ενεργούνε μοναχοί τους κ’ είναι υπεύθυνοι αυτοί για ό,τι αγαπούνε ή μισούνε και για ό,τι κάνουνε -όπως τα ομαδικά εγκλήματα εναντίον των αμάχων.
Κι αφού μας ενουθέτησε και μας έκανε προσεχτικούς για το μέλλον μάς άφησε “λέυτερους”, δηλ. μας “εδέσμευσε” τη σκέψη και τη γλώσσα. Έπρεπε δηλ. κ’ εμείς να βοηθήσουμε τον ξένο φασισμό να κατεβεί και να θρονιαστεί άνετα στην Ελλάδα δίπλα στο ντόπιο.
Κάτι ανάλογο μου είπε μια μέρα κι ο διευθυντής της εφημερίδας, που εργαζόμουνα τότες. Έγραφα μια ιστορία (επί διόμισυ μήνες) της διαφθοράς και απανθρωπίας των πολιτικών ηθών της Ρώμης από το Σύλλα και πέρα. Η περίσταση και η πεποίθησή μου με κάνανε να χρωματίζω κάπως ζωηρότερα τα πρόσωπα και τα πράγματα και να τα χαρακτηρίζω με τον ίδιο τρόπο – κυρίως την αρπαχτικότητα και τη φιλοχρηματία των ισχυρών της “αιώνιας πόλεως”: Σύλλα, Κράσσου, Οκταβίου, Κικέρωνα, Σενέκα κλπ.
Ο διευθυντής μου λοιπόν με κάλεσε και μου λέγει¨
-Είπαμε να βρίζεις τους Ρωμαίους, αλλ’ όχι και τους πλουτοκράτες! Δυστυχώς οι περισσότεροι αναγνώστες μας (της Κηφησιάς) είναι πλουτοκράτες.
-Μα εγώ βρίζω, του απάντησα γελώντας, τους τότε Ρωμαίους πλουτοκράτορες, όχι τους τώρα Έλληνες πλουτοκράτες. Εκείνοι ήταν τέρατα. Οι δικοί μας είναι εντάξει : πατριώτες και καλοί χριστιανοί…
Μ’ άλλα λόγια οι δυο διευθυντές της Ασφαλείας και της αστικής εφημερίδας, θέλανε ο πρώτος να μη βρίζουμε τους εξωτερικούς εχθρούς κι ο δεύτερος τους εσωτερικούς. Ας χάνεται η πατρίδα, αλλ’ όχι το σύστημα. Θέλετε τώρα άλλην εξήγηση του τι σημαίνει γι’ αυτούς ο όρος “αλβανικόν έπος”;
Όταν λοιπόν οι εχθροί του λαού ξηγιούνται με τόση ειλικρίνεια, τότε γιατί ο λαός να μην έχει το δικαίωμα να τους τα λέει κι αυτός από την καλή; Θα πείτε δεν τον αφήνουν. Θα τον αφήσουν! Κι αν τώρα ο λαός τιμά ανεπίσημα αυτήν την επέτειο, θα έρθει η μέρα σύντομα, που θα την γιορτάζει επίσημα κι όπως της αξίζει.
Το παραπάνω χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη δημοσιεύτηκε στο “Ρίζο της Δευτέρας”, το δευτεριάτικο φύλλο του Ριζοσπάστη στις 27 Οκτωβρίου 1947. Θυμίζουμε ότι οι αρχές απαγόρευσαν την έκδοση Ριζοσπάστη στις 18 Οκτώβρη του 1947 , το δευτεριάτικο όμως φύλλο συνέχισε την έκδοσή του ως “εβδομαδιαία δημοκρατική εφημερίδα του λαού- Πολιτική, Οικονομική, Φιλολογική και Σατιρική”, με διευθυντή και υπεύθυνο έκδοσης τον Μανώλη Γλέζο, μέχρι τις 22 Δεκέμβρη του 1947.
Η συνέχιση της έκδοσης του Ριζοσπάστη έστω και μ’ αυτόν το τρόπο, αλλά και η ίδια η προσωπικότητα και ο ηρωισμός του Γλέζου, είχε ενοχλήσει τις εθνικόφρονες φυλλάδες της εποχής, που προσπαθούσαν να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ και να υποβαθμίσουν ακόμα και την αποκαθήλωση της σβάστικας από την ακρόπολη από τους Μ. Γλέζο και Λ. Σάντα.
Ο ίδιος ο Γλέζος με “επιστολή” του στον Ρίζο, περιγράφει την λυσσαλέα επίθεση της “Εστίας” της εφημερίδας των αδερφών Κύρου:
Απάντηση σε σχόλιο της “Εστίας”
Αγαπητέ “Ρίζο της Δευτέρας”
Η κυράτσα του φασισμού σε ένα τελευταίο της σημείωμα για τις σχέσεις μου με τον “Ριζοσπάστη”, διεστραβλώνοντας γκαιμπελικώτατα τα γεγονότα, νομίζει ότι βρήκε το “σημείο” για να χύσει το αντικομμουνιστικό της δηλητήριο.
Δυστυχώς όμως για τους αδ. Κύρου και τα δύο γράμματα του σ. Ν Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας είναι τόσο πεντακάθαρα για την πολιτική του ΚΚΕ και βρήκαν τέτοια απήχηση στο λαό, ώστε το “δηλητήριο” που έρριξαν μέσα στις ψυχές των νέων- και στα παιδιά τους και σε μένα- να μετουσιωθεί σε ένα άφθαστο αντιφασιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Γελιέται λοιπόν αν νομίζει πως “πιάνει” το κόλπο της για “συνεργασία”.
Όσο για το αν ήταν “αφρούρητος τότε” ή όχι η Ακρόπολη, νομίζω ότι κάνουν λάθος. Μάλλον δεν υπήρχαν καν Γερμανοί στην Αθήνα, κι αν υπήρχαν αυτό θα ήταν ασφαλώς…παραίσθηση. Αλλά γιατί να υπενθυμίζω στην “Εστία” εκείνες τις ευτυχισμένες ημέρες;
Τέλος ας γνωρίζουν οι Κύρου πως η δίχρονη αγνή και έντιμη δουλειά μου σαν δημοσιογράφου στην υπηρεσία του λαού, ούτε θέλει ούτε έχει ανάγκη από τα ανέντιμα, κίτρινα και φασιστικά τους πιστοποιητικά που τόσο ανεξέλεγκτα τα πλασάρουν. Ας κάνουν αυτή την δουλειά για τον εαυτό τους. Τους χρειάζονται εξ άλλου για τους νέους αφέντες.
Μ. Γλέζος
Υ.Γ Ξέχασα και κάτι. Μια από τις έντιμες δημοσιογραφικές τους δουλειές ήταν να περιμένουν το κλείσιμο του “Ριζοσπάστη” για να κάνουν την επίθεσή τους. Το σημείωμα τους γράφτηκε στις 21 τρ.
ΑΠΟ ΠΑΤΡΑ
Στον παρακάτω σύνδεσμο, ένα βίντεο από την παρέλαση στην ΠΑΤΡΑ.
"Φασίζουσες μειοψηφίες" ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο και τραγουδούν το
"Θα σημάνουν οι καμπάνες".
http://www.youtube.com/watch?v=yIa4PQvfmaU
Αυτό φοβάται ο δωσιλογικός συρφετός και έχει ... ανέβει στα κεραμίδια
από ...ιερή εθνική αγανάκτηση!
Το ΠΑΣΟΚ ανησυχεί για ... θεσμικές εκτροπές,
ο "πατριώτης" Σαμαράς τρέμει τις "ολέθριες αντιδράσεις",
ο Καρατζαφέρης προειδοποιεί "αριστεριστές, ξεχάστε νέο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ" αυτή τη φορά δεν θα το επιτρέψει,
η ΔΗΜ.ΑΡ αίφνης ανακαλύπτει την αξία των παρελάσεων και εξανίσταται
που "εμποδίζεται η παρέλαση",
η Μπακογιάννη διδάσκει καβαφική αξιοπρέπεια,
και το ΚΚΕ πρωτοτυπώντας μια φορά ακόμη, ψάχνει προβοκάτορες.
Όλος ο αστισμός ολοφύρεται, συνασπίζεται, βρυχάται.
Κατά βάθος ΦΟΒΑΤΑΙ
και φαίνεται !!!
--
Δημοσίευση σχολίου