ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΡΑ!
“χωρίς
εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!”
Το “έργο” το έχουμε ξαναδεί: κλείνουν το
εργοστάσιο της Σόφτεξ τα αφεντικά, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους.
Αυτοί που την πήραν από το Δημόσιο, αφού πρώτα εκείνο την “εξυγίανε”, για να τη
βάλουν στο ...σωστό δρόμο της αγοράς. Άλλη μια πετυχημένη ιδιωτικοποίηση! Το υπουργείο Εργασίας λέει ότι “θα
εξαντλήσει κάθε νόμιμο τρόπο για την επαναλειτουργία του εργοστασίου”. Δεν
γνωρίζουμε να υπάρχει κανείς νόμιμος τρόπος για να εμποδιστεί κάποιος να
κλείσει μια επιχείρηση. Τα εκατοντάδες κλειστά, παρατημένα ή χρεοκοπημένα
εργοστάσια αυτό δείχνουν.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: ο τρόπος του αγώνα, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένου,
και μάλιστα ενός αγώνα μαχητικού, με κατάληψη του εργοστασίου και περιφρούρηση
των εγκαταστάσεων, κι ενός αγώνα αποφασισμένου να φτάσει μέχρι το τέλος, μέχρι
την ντε φάκτο επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, αν μιλάμε
πράγματι για επαναλειτουργία και όχι απλώς για την αυτονόητη διεκδίκηση των
δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων.
Ας κάνουμε πράξη το “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά,
εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”, κάνοντας σαφές ότι αυτοί μπορεί να
φύγουν αλλά το εργοστάσιο θα μείνει στα χέρια των πραγματικών παραγωγών, κι
αυτή τη φορά θα λειτουργήσει για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη
των αφεντικών. Για πρώτη φορά παράγοντας χωρίς εκμετάλλευση, με ισότιμη
συνεργασία όλων, βασικά αγαθά που θα είναι ποιοτικά και προσιτά για τον καθένα.
Όπως έδειξε και το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, που φέτος
κλείνει τρία χρόνια λειτουργίας στα χέρια των εργαζομένων, ο
δρόμος αυτός μπορεί να αγκαλιαστεί και να στηριχτεί από μεγάλα τμήματα της
κοινωνίας, δίνοντας του τη δύναμη να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις των
αφεντικών, του κράτους και της αγοράς.
Να μην εγκαταλείψουμε αυτά που μας ανήκουν.
Αν δεν μπορούν αυτοί, μπορούμε εμείς!
Μαζί για να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια
των εργαζομένων και η παραγωγή στα χέρια της κοινωνίας.
4 σχόλια:
Κατά τη γνώμη μου, τo απόλυτα δίκαιο αίτημα το εργαζομένων το να μη χάσουν τις δουλειές τους (μερικό) και η καλιεργούμενη προσδοκόμενη λύση (αυτοδιαχείριση) δεν θα πρέπει να ανάγει αυτή τη λύση σαν το φάρμακο (γενικό) σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Υπάρχουν 2 απλοί λόγοι για αυτό:
1) Οι πρόσφατες καταλήξεις πολλών προσπαθειών αυτοδιαχείρισης σε ΗΠΑ, Αργεντινή,Ισπανία δείχνει ότι ΔΕΝ φτάνει η καλή πρόθεση των εργαζομένων να αγωνιστούν για να κρατήσουν αυτοδιαχειριστικά τις δουλειές τους. Οι σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής τους οδηγούν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ σε περιπτώσεις τύπου Fagor και Mondragon (κάντε λίγο search και δείτε σε τι μεταλάχθηκαν)
2) Από τη στιγμή που η έννοια της αυτοδιαχείρισης τείνει να γίνει ΕΡΓΑΛΕΙΟ όχι των εργατών αλλά των ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ σημαίνει ότι θα πρέπει να το σκεφτόμαστε τουλάχιστον 2 φορές.(Το συνεταιριστικό επιχειρηματικό μοντέλο είναι απολύτως σύμφωνο με τις αξίες της Συνθήκης της ΕΕ και τους στόχους της Στρατηγικής Ευρώπη 2020.) Ναι, η αγνή ,τίμια προσπάθεια των εργατών τους οδηγεί εκεί αλλά οι ΑΛΛΟΙ έχουν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ μελετήσει την κατάληξή του και το χρησιμοποιούν ΠΛΕΟΝ εναντίον τους.
Και μιλάμε τώρα σε σε συνθήκες ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής, σε συνθήκες Κρίσης.
Όποιος αντέχει ας ρίξει και μια ματιά εδώ:
http://tinyurl.com/j6msnmt
Ενδιαφέροντα τα σχόλια που ππροηγήθηκαν.
Για να δούμε τι λένε οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, που αγωνίζονται για την αυτοδιαχείρηση εδώ και 2 χρόνια περίπου.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
ΕΔΡΑΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΣΣΟΥΜΕ
ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ.
Η εξάμηνη αναστολή των πλειστηριασμών των οικοπέδων όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της ΒΙΟΜΕ αποτελεί μια πρώτη μικρή νίκη του μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης και υποστήριξης του αυτοδιαχειριστικού εγχειρήματος και του αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. Άλλωστε η σχετική ρύθμιση έγινε μετά την αγωνιστική ματαίωση των πρώτων πλειστηριασμών από τις δυνάμεις του κινήματος, κάτι που έκανε σαφές προς όλους ότι η απόπειρα καταστολής της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ μέσω του πλειστηριασμού των εγκαταστάσεών της και της έξωσης των εργαζομένων από εκεί δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση...
Ωστόσο, η ρύθμιση αυτή προφανώς δεν λύνει το πρόβλημα αλλά απλώς το μεταθέτει χρονικά, και γι' αυτό δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Το διάστημα αυτό ο αγώνας μας πρέπει να κλιμακωθεί και το εγχείρημα της παραγωγής χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο κοινωνικά, στον κόσμο και τις δομές του μάχιμου κοινωνικού και εργατικού κινήματος και της αλληλεγγύης, εκεί δηλαδή απ' όπου άντλησε αποκλειστικά τη “νομιμότητα” και την αντοχή του όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο δεν επαναπαυόμαστε, αλλά μαζί με όλους/ες τους αλληλέγγυους/ες θα αναπτύξουμε παραπέρα τις δράσεις μας με την απαίτηση μέχρι το πέρας του εξαμήνου το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, της εργατικής αυτοδιεύθυνσης και του κοινωνικού ελέγχου της παραγωγής, να γίνει σεβαστό και να αφεθεί να αναπτύξει απερίσπαστο τις δυνατότητές του για ζωή με αξιοπρέπεια, ισότητα, αλληλεγγύη, και συνεργατική δημιουργία για τις ανάγκες της κοινωνίας.
Θέλουμε να κάνουμε για άλλη μια φορά καθαρό ότι δεν μας αφορούν παιχνίδια δήθεν αντιπαραθέσεων με άλλα τμήματα εργαζομένων, όπως αυτά που επίμονα ενορχηστρώνει η εργοδοσία με ορμητήριό της το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου των εργαζομένων της Φίλκεραμ Τζόνσον. Με τους εργαζόμενους που διεκδικούν τα δεδουλευμένα και τα αυτονόητα δικαιώματά τους ήμασταν πάντα μαζί, και μάλιστα παλεύοντας στην πράξη γι' αυτά με απεργίες, επισχέσεις εργασίας και καταλήψεις. Άλλοι θα πρέπει να απολογηθούν -στην προκειμένη περίπτωση το δ.σ. του σωματείου της Φίλκεραμ-, για την απροκάλυπτα φιλοεργοδοτική στάση τους όλα αυτά τα χρόνια, για την έλλειψη οποιασδήποτε αγωνιστικής κινητοποίησης απέναντι σε αυτούς που τους δημιούργησαν το πρόβλημα, την εργοδοσία και τις κυβερνητικές-κρατικές πολιτικές, και για την αντισυναδελφική και απεργοσπαστική στάση τους απέναντι στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ. Όπως έγραφε και το πανό τους στην όψιμη “αγωνιστική αφύπνισή” τους, συμπεριφέρονται και δρουν ως “οικοπεδούχοι” και όχι ως εργάτες.
......................................... Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ ήδη από την αρχή των προβλημάτων με την εργοδοσία της ΒΙΟΜΕ και της μητρικής της εταιρίας Φίλκεραμ Τζόνσον είχαμε καλέσει και προσπαθήσει συγκεκριμένα να δράσουμε από κοινού απέναντι στον κοινό εχθρό. Αλλά να δράσουμε μαχητικά, με απεργιακό αγώνα και κατάληψη των εργοστασίων, και όχι ως περιφερόμενοι σε συνδικαλιστικά, κομματικά και κυβερνητικά γραφεία περιμένοντας καρτερικά την εύνοια των ισχυρών. Δεν εισακουσθήκαμε και έτσι λόγω της αγωνιστικής τους απραξίας και της πρόσδεσής τους στις υποσχέσεις των αφεντικών, κινδυνεύουν σήμερα να μην πάρουν τίποτα. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ που όλα αυτά τα χρόνια παλεύουν με νύχια και με δόντια για τα κοινά μας δίκια, αλλά ο δικός τους υποταγμένος εργοδοτικός συνδικαλισμός που τους έφερε στη σημερινή κατάσταση. Παρόλα αυτά από την αρχή ξεκαθαρίσαμε πως ζητάμε μόνο το διαχωρισμό του ενός οικοπέδου που βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της ΒΙΟΜΕ κι ας προχωρήσουν με τα υπόλοιπα όπως αυτοί νομίζουν. Και ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή καλούμε τους εργαζόμενους της Φίλκεραμ Τζόνσον να διαχωριστούν από την επιζήμια για τους ίδιους τακτική του δ.σ. του σωματείου τους και να πάμε μαζί σε πραγματικό κοινό αγώνα για όλα όσα μας χρωστάνε τα αφεντικά.
Θέλουμε επίσης να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας ως προς την προσπάθεια που γίνεται στα ΕΝ.ΚΛΩ να βρεθεί ένας τρόπος επαναλειτουργίας των εργοστασίων. Σεβόμαστε και συμπαραστεκόμαστε στις προσπάθειες των εργαζομένων να διασώσουν θέσεις εργασίας. Ωστόσο το σχέδιο που έχουν προτείνει -και το οποίο υποστηρίζει και η κυβέρνηση- δεν έχει καμία σχέση με την αυτοδιαχείριση και με τον τρόπο λειτουργίας της ΒΙΟΜΕ, όπως (μάλλον σκόπιμα) εμφανίστηκε από τον τύπο. Πρόκειται για ένα πλαίσιο “εργατικής συμμετοχής” σε μια κλασική καπιταλιστική επιχείρηση (ανάλογες υπάρχουν θεσμοθετημένες εδώ και δεκαετίες σε όλες τις “αναπτυγμένες” καπιταλιστικές χώρες), όπου οι εργαζόμενοι συμμετέχουν μαζί με τις τράπεζες και το κράτος μετοχοποιώντας τις αξιώσεις που έχουν. Τα χρέη (ή έστω ένα μέρος τους) του παλιού εργοδότη γίνονται αποδεκτά και οι εργαζόμενοι ξεκινούν μια παραγωγική προσπάθεια κατά την οποία θα πρέπει αυτοί να τα αποπληρώσουν προς τις τράπεζες και το κράτος. Παράλληλα δεν θίγεται καθόλου η διευθυντική ιεραρχική και εκμεταλλευτική δομή της επιχείρησης, ενώ η συνδιοίκηση με τις τράπεζες και το κράτος αφαιρεί κάθε ανεξαρτησία από τους εργαζόμενους και τους εμπλέκει σε ένα αλλοτριωτικό κυνήγι κερδοφορίας και ανταγωνιστικών επιδόσεων. Στην Ελλάδα, είναι κλασικό το παράδειγμα, των προβληματικών επιχειρήσεων και του ΟΑΕ (Οργανισμός για την Ανασυγκρότηση των Επιχειρήσεων) στην δεκαετία του ’80. Οι βιομήχανοι ξεκοκάλισαν τα θαλασσοδάνεια, φορτώνοντας τα χρέη τους στο κράτος και την ίδια στιγμή η διοίκηση των εργοστάσιων από τα golden boys της εποχής, την κρατική και κυβερνητική γραφειοκρατία, οδήγησαν τελικά, το ‘89, σαράντα μία (41) μεγάλες επιχειρήσει σε οριστικό κλείσιμο και 54.500 εργαζόμενους απολυμένους.........................................
....................................... Το μοντέλο αυτό φαίνεται να ευνοεί και η κυβέρνηση μέσω του νόμου για την επαναλειτουργία κλειστών επιχειρήσεων, που έχει εξαγγείλει και προετοιμάζει. Η δική μας θέση είναι ότι οποιοδήποτε σχέδιο επαναλειτουργίας για να είναι στοιχειωδώς υπέρ των εργαζομένων πρέπει πριν απ' όλα να απαλλάσσει τους εργαζόμενους από τα χρέη των παλιών αφεντικών. Από κει και πέρα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους να αυτόοργανωθούν και να επιλέξουν οι ίδιοι με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης τον τρόπο με τον οποίο θα δομήσουν τις εργασιακές και διοικητικές διαδικασίες της επιχείρησης. Στο πλαίσιο αυτό, εμείς καλούμε τους εργαζόμενους να πάρουν τις επιχειρήσεις πραγματικά στα χέρια τους, με συλλογική αυτοδιεύθυνση και ισότιμη συμμετοχή όλων, χωρίς ιεραρχίες και διακρίσεις, με προσανατολισμό στην κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών και εξασφάλιση του κοινωνικού ελέγχου στην παραγωγή. Το θεσμικό πλαίσιο θα πρέπει να σέβεται την αυτονομία των συνεργατικών εγχειρημάτων και να τα απαλλάσσει απ' όλα τα ιδιοκτησιακά, νομικά και γραφειοκρατικά εμπόδια που τους φράσσουν το δρόμο.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι κανένα θεσμικό πλαίσιο δεν μπορεί να εξασφαλίσει αυτά που κατακτάμε στην πράξη και υπερασπίζονται κοινωνικά. Με αυτή την πεποίθηση, ενόψει της τρίτης επετείου από την ντε φάκτο έναρξη λειτουργίας της ΒΙΟΜΕ υπό εργατική αυτοδιεύθυνση, μετά από τρία χρόνια που αποδεικνύουν ότι η αυτοδιαχείριση δεν είναι ουτοπία, ότι αποτελεί άμεση και ρεαλιστική εναλλακτική αξιοπρέπειας, αυτονομίας και ελευθερίας, απέναντι στο κυρίαρχο καθεστώς της ανεργίας, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, είμαστε ακόμη περισσότερο πεισμένοι και αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουμε αυτά που μας ανήκουν κι αυτά που κατακτήσαμε, να φυτέψουμε πάνω στα ερείπια μαζί με την κοινωνία και για την κοινωνία, τους σπόρους μιας ζωής ελεύθερης συνεργατικής δημιουργίας, από όλους για όλους.
Σας καλούμε στις εκδηλώσεις που θα γίνουν στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ την Κυριακή 14 Φλεβάρη, για να γιορτάσουμε τις κοινές μας κατακτήσεις και να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματα της αναγκαίας κοινωνικής και εργατικής αντεπίθεσης.
11/01/2016
Σ.Ε. ΒΙΟΜΕ
Δημοσίευση σχολίου