Ένα γράμμα στο Γιάννη….
από τη Δώρα Ξυπολιά
“Ειμαι ενας απο τους καθηγητες που απο τις 22 Ιουλιου θα βρισκονται σε διαθεσιμοτητα λογω καταργησης της ειδικοτητας μου στα ΕΠΑ.Λ .Δε θα σταθω σε οσα λεγονται τις τελευταιες ημερες για τα ΕΠΑ.Λ και την προσφορα τους στην εκπαιδευση .Τα στοιχεια αυτα βρισκονται στις αντιστοιχες υπηρεσιες και ολοι τα γνωριζουν πολυ καλα.Θα μιλησω για τη δικη μου πραγματικοτητα :
Εργαζομουν επι πεντε χρονια ως νοσηλευτης στον Ευαγγελισμο.Οι συνθηκες εργασιας πριν εικοσι χρονια αθλιες , ποσο μαλλον σημερα.Μετα απο νυχτερινες βαρδιες ή στα ρεπο μου ,αντι να ξεκουραζομαι διαβαζα για τις εξετασεις και παρακολουθουσα τα μαθηματα της σχολης μου στο Παιδαγωγικο τμημα Δημοτικης Εκπαιδευσης Αθηνων.Στοχος να ασχοληθω με αυτο που απο μικρος αγαπουσα: τα παιδια ως εκπαιδευτικος στην τεχνικη εκπαιδευση.Στο τελος τα καταφερα μετα απο πολυ αγωνα πηρα το πτυχιο , εδωσα εξετασεις στον ΑΣΕΠ και περασα μεσα στους εικοσι πρωτους.Δουλευα και ”πεθαινα” για τη
δουλεια μου τα τελευταια 12 χρονια , χωρις αναρρωτικες , χωρις ουτε 1 μερα κανονικης αδειας.
Τωρα μου λενε οτι αποφασισαν να ακυρωσουν ο,τι με αγωνες και θυσιες για την εκπαιδευση εχω κανει.Μου λενε μαλιστα οτι μου κανουν τη χαρη να με γυρισουν πισω ,απο εκει που ξεκινησα, στο νοσοκομειο ή αλλιως θα απολυσουν εμενα και και μαζι τα ονειρα μου για ενα καλυτερο μελλον.Τους ευχαριστω αλλα δε χρωσταω σε κανεναν χαρη,γιατι η ζωη δε μου χαριστηκε ποτε ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΑ. Εχω την αξιοπρεπεια που αναξιοπρεπεις αριθμολαγνοι οπως αυτοι δεν την εχουν .Στα δυο μου παιδια χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω, που μου δινουν δυναμη να ελπιζω σε ενα μελλον καλυτερο γι’αυτα .
Πολλα ευχαριστω απο τον απολυμενο Δασκαλο τους και στους μαθητες μου, που γεμισαν ομορφα ενα μεγαλο μερος της ζωης μου .Θα τους θυμαμαι παντα.”
Αγαπητέ Γιάννη,
Σου γράφω λίγες σκέψεις συνάδελφε μου,
Διάβασα ένα άρθρο του ΣΤΑΘΗ σε κάποιο
μπλογκ που έλεγε ότι 1000 άνθρωποι μένουν άνεργοι κάθε μέρα… κάθε μέρα
το τελευταίο διάστημα… Κοινωνικός όλεθρος στην χώρα μας, ακρωτηριασμένες
οικογένειες, μισοί άνθρωποι… το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι μόνο η
αυταπόδεικτη ανάγκη του ανθρώπου για βιοπορισμό, είναι η αξιοπρέπεια η
οποία δεν μετράται με το επί της εκατό του ΑΕΠ αλλά με την προσφορά, την
δημιουργικότητα, την τιμιότητα, την αυταπάρνηση, την κοινωνική
συνείδηση που διαμορφώνεται σε κάθε έναν από εμάς, κάθε μέρα της ζωής
μας, σε κάθε πρωινό ξύπνημα.
Δύο χρόνια πριν, θυμάμαι, είχα
κονταροχτυπηθεί με κάποιους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Στον
ιδιωτικό τομέα είχε ήδη αλλάξει δραματικά η κοινωνική αλλά και η
προσωπική πραγματικότητα πολλών ανθρώπων. «Τι να μας πείτε και εσείς του
δημοσίου, οι αργόμισθοι καθηγητάδες που δουλεύετε 6 ώρες την ημέρα!».
Τότε υπεραμυνόμουν του κλάδου με επιχειρήματα μελετών. Τι σημαίνει να
κάνεις μάθημα σε εφήβους, τι προσωπικές επιμορφώσεις απλήρωτες
χρειάζονται, τι όγκο δουλειάς στο σπίτι έχουμε, τι παράλληλες
δραστηριότητες και εργασίες τρέχουν ανεξάρτητα του παιδαγωγικού μας
έργου κλπ κλπ κλπ.
Όμως καταλάβαινα ότι χρωστάω. Ότι χρωστούσα σε μια κοινωνία που ασφυκτιούσε και αργοπέθαινε.
Οργή λαού, το καλοκαίρι του
μεσοπρόθεσμου… Ένα πανηγύρι λαϊκού ξεσηκωμού, εκατοντάδες χιλιάδες
κόσμου στο δρόμο, στις πλατείες, στις γειτονιές. Και εγώ εκεί και εσύ
ίσως και πολλοί από εμάς. Όμως δεν έφτανε μόνο η οργή για να πάρουμε την
χαμένη μας αισιοδοξία πίσω….
Συνέχισα να πιστεύω ότι χρωστούσα. Θα με
ρωτήσεις τι; Θα το πω, μόνο σε σένα. Και μην το μαρτυρήσεις. Ευκαιρία
ψάχνουν να μας χτυπήσουν και άλλο «επικοινωνιακά» οι ιδιοκτήτες
«γουναράδικων» των μέσων αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης.
Χρωστούσα τα «νιάτα» μου. Μην γελάς… θα με καταλάβεις. 10 και μισό
χρόνια στην εκπαίδευση με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι
μου, με την περικοπή μισθού στο 45 % και όμως κάθε πρωί πήγαινα
ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ και ΓΕΛΑΣΤΗ στο σχολείο μου. Εκείνο το «καλημέρα, κυρία» αχ τι
ήχος αξεπέραστος και μοναδικός! Εκείνα τα όμορφα παιδιά με τα μεγάλα
μάτια που με περίμεναν κάθε φορά έξω από την πόρτα της αίθουσας με ένα
αστείο το καθένα να μοιραστεί μαζί μου, αχ τι μοναδική μελωδία της
ευτυχίας και της πληρότητας!
Χρωστούσα και χρωστάω ακόμα, αγαπητέ μου συνάδελφε Γιάννη,
Χρωστάω στους μαθητές μου την δανεική
νιότη, τον απέραντο ρομαντισμό και την πίστη για ωραίο, το μεγάλο, το
σημαντικό… χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που δεν έδωσα για την
υπεράσπιση του δικαιώματος του παιδιού μου, του δικού σου του παιδιού,
των παιδιών μας στη τροφή, στη στέγη, στη υγεία, στη παιδεία…
Χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που
ανέβαλλα για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου για όλα τα
παιδιά, για την υποχρεωτική 12χρονη παιδεία, για το σχολείο των
ελεύθερων ανθρώπων, των ανοιχτών μυαλών, των σκεπτόμενων εφήβων, για το
σχολείο των «εκκολαπτόμενων» ανθρωπιστών…
Χρωστάω στους συναδέλφους μου την χαμένη
τους νιότη που τους ρούφηξαν οι έμμισθοι διώκτες του δημόσιου σχολείου,
την αξιοπρέπεια που τους ποδοπάτησαν, την εργασία που τους στέρησαν οι
εχθροί της δημόσιας εκπαίδευσης…
Χρωστάω στους συναδέλφους μου, στους
εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες, τους συνταξιούχους, στους
ανέργους, στους νέους, στο λαό μου το ανένδοτο αγώνα που δεν έδωσα.
Χρωστάω και θα πληρώσω… αυτή την φορά ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ τουλάχιστον αυτά που οφείλω…
Χρωστάω και θα πληρώσω μετρητοίς στη μάχη
υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου, του σχολείου αρωγού μιας κοινωνίας
που ανατρέπει τους ζυγούς της…
Χρωστάμε όλοι μας μου φαίνεται, και το
χρέος μας, το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, το «χρέος» μας για
αντίσταση, το «χρέος» που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας και στη
κοινωνία που χαροπαλεύει, έχει γίνει πια «μη βιώσιμο»…. Ας το
πληρώσουμε με τον αγώνα μας σε αυτούς που το «οφείλουμε» και οι άλλοι,
οι εγχώριοι και ξένοι ληστές του κοινωνικού πλούτου και των εργασιακών
δικαιωμάτων, οι βιαστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ας ψάξουν να βρουν
το «μεταφορικό μέσο» της φυγής τους καθώς η αντίστροφη μέτρηση έχει
αρχίσει!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ!
ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ – ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΟΥΜΕ!
ΥΓ: αν πιστεύεις ότι και εσύ, αγαπητέ
συνάδελφε Χ, ότι «χρωστάς», έλα και εσύ στο αγώνα αυτό το μεγάλο, το
σπουδαίο και το σημαντικό. Στο αγώνα αυτό κανένας δεν περισσεύει!
Και είμαστε πολλοί! Αυτή τη φορά είμαστε
ανυποχώρητοι και αποφασισμένοι.
Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε και άλλη
επιλογή!!!!!!!!!!!!!
2 σχόλια:
Κρεατομηχανή
Στις μυλόπετρες των μνημονιακής πολιτικής συνθλίβονται εκπαίδευση και εκπαιδευτικοί
Ένα ακόμα συμβόλαιο «ξαφνικού θανάτου» ανέλαβαν να εκτελέσουν οι εθελόδουλοι κυβερνητικοί θεράποντες της μνημονιακής αδηφαγίας. Αυτή τη φορά στο στόχαστρό τους βρέθηκε η δημόσια εκπαίδευση. Και τα θύματα που καταμετρήθηκαν, χιλιάδες θύματα κυριολεκτικά, προέρχονται κυρίως από εκείνους που εύστοχα χαρακτηρίζονται συχνά «παιδιά ενός κατώτερου θεού»: τον κόσμο της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Περίμενε η «σκιώδης κυβέρνηση» των τροϊκανών να κλείσουν για τα καλά τα σχολεία, για να αδυνατίσουν οι αρμοί κάθε εκπαιδευτικής ή άλλης συλλογικότητας που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα άνομα σχέδιά της. Προσδοκούσε να καταλαγιάσει κι ο κουρνιαχτός από τα πρόσφατα συνέδρια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, που κατέληξαν σε ηχηρά Βατερλώ του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Πρόταξε και την καθησυχαστική κατάργηση της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, με τη βεβαιότητα ότι της ήταν πια περιττή μεσούντος του θέρους. Και επέλεξε τον Ιούλιο, σχεδόν μέσα του Αλωνάρη, για να συνθλίψει με τις μνημονιακές της μυλόπετρες ένα από τα πιο ζωντανά και παραγωγικά κομμάτια της εκπαίδευσης - μαζί του και τους εκπαιδευτικούς που εργάζονταν σε αυτό.
Κάποιες από τις τραγικές συνέπειες αυτής της απόφασης: Εξαλείφονται οριστικά από το χάρτη της δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης 46 ειδικότητες εκπαιδευτικών της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης. Καταργούνται, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, 2.500 οργανικές θέσεις, 2.000 εκπαιδευτικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα και επιβάλλονται 4.933 μετατάξεις. Περίπου 20.000 μαθητές και μαθήτριες της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης από το Σεπτέμβρη θα αναζητούν το σχολείο τους για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους και δεν θα το βρίσκουν. Κανείς δεν γνωρίζει την τύχη που επιφυλάσσεται για 830 εργαστήρια στα οποία ασκούνταν αυτοί οι μαθητές και μαθήτριες, κάποια από τα οποία μάλιστα πρόσφατα εξοπλίστηκαν με πολυδάπανα μηχανήματα και υλικά.
«Υπηρετούμε ένα σχεδιασμό που στοχεύει το Τεχνικό Λύκειο να προσφέρει ειδικότητες αποφοίτων που ανταποκρίνονται στις επιλογές των μαθητών και όχι στις ειδικότητες των εκπαιδευτικών», διαμηνύει η κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως τη διαψεύδει κατηγορηματικά. Κάποιοι από τους τομείς που καταργήθηκαν ήταν από τους πλέον περιζήτητους: ο τομέας Υγείας, λόγου χάρη, ήταν ο πολυπληθέστερος στα Επαγγελματικά Λύκεια και ο τομέας της κομμωτικής ο δημοφιλέστερος στις Επαγγελματικές Σχολές. Πού είναι, λοιπόν, ο σχεδιασμός που «ανταποκρίνεται στις επιλογές των μαθητών».....
......ΣΥΝΕΧΕΙΑ
«Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι τα Επαγγελματικά και Τεχνικά Λύκεια και Σχολές δεν επιτελούν σήμερα το ρόλο τους αντιμετωπίζοντας σειρά στρεβλώσεων και πελατειακών σχέσεων», είναι το άλλο επιχείρημα των ολετήρων της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλά ποιον τομέα της εκπαίδευσης, ή συνολικά του Δημοσίου, θα άφηνε η αυτή η κυβέρνηση αλώβητο από μια τέτοια κατηγορία; Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ακολουθεί με συνέπεια και σταθερότητα, έχουν θέσει στο στόχαστρό τους το δημόσιο τομέα στο σύνολό του, τον οποίο και σταδιακά συρρικνώνουν χρησιμοποιώντας ανάλογα επιχειρήματα.
Και το απαύγασμα αυτής της επιχειρηματολογίας παρατίθεται στη συνέχεια: «Μετά από συγκριτική μελέτη ευρωπαϊκών συστημάτων τεχνικής εκπαίδευσης, μελέτη αναγκών της εγχώριας αγοράς εργασίας και ανάπτυξη περιγραμμάτων επαγγελμάτων εξήχθη το συμπέρασμα ότι τα επαγγέλματα υγείας […] καθώς και επαγγέλματα όπως Γραφικών Τεχνών, Σχεδίασης και Παραγωγής Ενδύματος, Αισθητικής Τέχνης, Κομμωτικής Τέχνης και Αργυροχρυσοχοΐας δεν υπάρχει σκοπιμότητα να παρέχονται από την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την εκπληκτική ταχύτητα και την «επιστημονική εγκυρότητα» με την οποία αξιοποιούνται τα διεθνή δεδομένα για να διαγνωστούν τα προβλήματα της εγχώριας εκπαίδευσης; Την κατά παραγγελία πραγματοποίηση «ερευνών» που πριν ακόμα ξεκινήσουν έχουν ήδη καταλήξει στα πορίσματά τους; Ή την αναλγησία με την οποία αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες που έχουν ήδη ξεκινήσει ή σκόπευαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις καταργούμενες ειδικότητες;
Όταν άρχισε σταδιακά να εδραιώνεται η πεποίθηση ότι οι εκατόμβες των εργαζομένων στο Δημόσιο ήταν αναπόφευκτες, τέθηκαν σε λειτουργία οι διαδικασίες υποκίνησης ενός ανήθικου όσο και ατελέσφορου κοινωνικού αυτοματισμού: «Η δείνα ειδικότητα είναι λιγότερο απαραίτητη στην εκπαίδευση, η τάδε κατηγορία εκπαιδευτικών δεν είναι εξίσου ικανοί με μας», και πάει λέγοντας… Σαφής στόχος ήταν η υπονόμευση της ενότητας των εργαζομένων και η ακύρωση της αποτελεσματικότητας των αγώνων τους.
«Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο», γράφει ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό. Και «σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι». Δεν συνειδητοποιεί ότι παραδίνοντας το χωράφι του γείτονα στον όλεθρο με την αδράνεια, την αδιαφορία ή την υστεροβουλία του ανοίγει το δρόμο και προς το δικό του χωράφι.
Παύλος Χαραμής, εκπαιδευτικός
Δημοσίευση σχολίου