Το χθες και το σήμερα

Το χθες στο σχολείο στο Ζεφύρι, το σήμερα στο  σπίτι

Είχαμε μπει Κηφισιά από Ζεφύρι για μουσείο Γουλανδρή· το πούλμαν προχωρούσε σε έναν από εκείνους τους δρόμους του προαστίου, με τις αψίδες απο τα ψιλόλιγνα δέντρα· ίσως η Λεβίδου· μπορεί και κάποιος από τους πιο στενούς δεξιά αριστερά της.

Ο Αστέρης (ένας Ρομά μαθητής) περπάτησε όλο το διάδρομο του λεωφορείου έως μπροστά το μεγάλο τζάμι· στερέωσε τα χέρια του στα καθίσματα· κοίταγε· μια στιγμή γύρισε· τα μάτια του έλαμπαν· έλαμπαν αλλιώς από ό, τι συνήθιζε. Τι όμορφα κυρία! τι Αστέρη; τα δέντρα, κυρία, κοιτάχτε τι όμορφα! Επέστρεψε το βλέμμα του για να τα κοιτάζει.

Το επεισόδιο το έφερε στο νου μου εκείνη η σκόνη χθες. Όπως απλωνόταν κίτρινη σε όλο το μήκος του ορίζοντά μου βόρεια και βορειοδυτικά, σκέφτηκα εκείνα τα ψιλόλιγνα δέντρα· σκεπασμένα με το ύφασμά της να λυγίζουν στο πέρασμα του ανέμου μέσα απο τα κορμιά και τα χέρια τους· φλαμουριές άραγε όλα; Να μοιάζει το πάνω των φύλλων τους όπως το κάτω των φύλλων της λεύκας έξω απ' το παράθυρό μου από 'κείνη τη σκόνη, τη σκόνη που γέμισε κίτρινο το καπάκι της κατσαρόλας και της γλώσσας μου.

Ασημίνα Λαμπράκου