Μουντιάλ 2014. Παγκόσμιο παραλήρημα ανοησίας. Γεγονότα, προβλέψεις.
Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει ξανά μετά το φιάσκο του 2010 και βέβαια η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη. Με την εμπειρία λοιπόν του προηγούμενου Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής είναι σίγουρο πως θα έχουμε και εδώ μια σύντομη «αγωνιστική» πορεία της Εθνικής ομάδας, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια δεν θα την αφήσουν να προχωρήσει και πολύ. Μέχρι να μας δώσουν το εισιτήριο της επιστροφής βέβαια, θα δούμε στις μεταδόσεις από τους αγωνιστικούς χώρους αφιονισμένους Έλληνες φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον και μπορεί να ξανακούσουμε και τις βουβουζέλες, αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα του προηγούμενου Μουντιάλ.
Θα δούμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν (αν) βάζει η Εθνική κάποιο γκολ, όλοι θα πετάγονται σαν ελατήρια, θα ουρλιάζουν, θα βρίζουν («τους $#^&*^*;#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», θα αναποδογυρίζουν τραπέζια, ο παρουσιαστής στο γυαλί θα ουρλιάζει ή και θα … κλαίει. Γίνανε αυτά το 2010, τα είδαμε όλοι. Στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν έμαθαν τόσα χρόνια ποια θα είναι η πορεία τελικά, με τόσες επαναλήψεις.
Και μετά την προδιαγεγραμμένη αποπομπή μας, θα γυρίσουμε «νικητές», «παλληκάρια», «ήρωες» αλλά απλώς … άτυχοι. Θα ξεβάψουμε τα πρόσωπα και θα θάψουμε τα
Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει ξανά μετά το φιάσκο του 2010 και βέβαια η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη. Με την εμπειρία λοιπόν του προηγούμενου Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής είναι σίγουρο πως θα έχουμε και εδώ μια σύντομη «αγωνιστική» πορεία της Εθνικής ομάδας, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια δεν θα την αφήσουν να προχωρήσει και πολύ. Μέχρι να μας δώσουν το εισιτήριο της επιστροφής βέβαια, θα δούμε στις μεταδόσεις από τους αγωνιστικούς χώρους αφιονισμένους Έλληνες φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον και μπορεί να ξανακούσουμε και τις βουβουζέλες, αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα του προηγούμενου Μουντιάλ.
Θα δούμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν (αν) βάζει η Εθνική κάποιο γκολ, όλοι θα πετάγονται σαν ελατήρια, θα ουρλιάζουν, θα βρίζουν («τους $#^&*^*;#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», θα αναποδογυρίζουν τραπέζια, ο παρουσιαστής στο γυαλί θα ουρλιάζει ή και θα … κλαίει. Γίνανε αυτά το 2010, τα είδαμε όλοι. Στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν έμαθαν τόσα χρόνια ποια θα είναι η πορεία τελικά, με τόσες επαναλήψεις.
Και μετά την προδιαγεγραμμένη αποπομπή μας, θα γυρίσουμε «νικητές», «παλληκάρια», «ήρωες» αλλά απλώς … άτυχοι. Θα ξεβάψουμε τα πρόσωπα και θα θάψουμε τα
